Costa Rica met een huurjeep onder ons tweetjes.

Costa Rica  mei 2007

 

 

Dit is al een oudere reis van 2007 die ik nu pas om onze blog zet. Maar omdat het zo een aparte locatie is die wij ook nog gewoon met ons tweetjes gedaan hebben, doe ik het toch. Ik hou altijd een reisdagboek bij, dat maakt het mij nu iets makkelijker maar ik zal zeker niet meer al de gegevens hebben.

Als ik de info erop nalees, is Costa Rica nog steeds een uitermate veilig land. Wij boeken een vlucht en regelen een huurauto. Online kopen we ook nog een landkaart van Berndtson en Berndtson. De Lonely Planet wordt ter plekke onze bijbel in het vinden van slaapplekken. De landkaart hier in Europa kopen is echt wel nodig want ginder hebben we er geen gevonden.

Shoppen in Costa Rica

• koffie: Café Britt behoort tot de beste merken ter wereld en is verkrijgbaar in supermarkten maar ook in cadeauwinkels. De koffielikeur is ook een aanrader.
• Houten voorwerpen: Barry Biesanz van Biesanz Woodworks zou het meest bekend zijn.

http://www.biesanz.com/

• Lederwaren in de centrale vallei rond San Jose
• geweven tassen, gekleurd met natuurlijke verf van de inheemse Bribi indianen. Ze zouden op veel plaatsen te verkrijgen zijn (wij hebben ze helaas niet gevonden)
• sieraden: straatstalletjes in Sanjose verkopen vaak handgemaakte oorbellen en andere kleine leuke dingetjes
• In San Jose kan je op de Plaza de la Democracia (naast het nationaal museum) ambachtslieden aan het werk zien.

12 mei 2007

Vliegreis

Via Amsterdam vliegen we naar Miami. De vlucht is goed maar lang. In Miami worden we een beetje overvallen door de broeierige warmte.  Ondanks de simpele transfer is de Amerikaanse douane moeilijk en onvriendelijk.  Als we in Costa Rica aankomen hebben ze bij de broeierige warmte nog liters vocht toegevoegd.

Alajuela

Aan de luchthaven nemen we een taxi naar Alajuela.  Alajuela ligt 20km ten oosten van de hoofdstad en is de tweede grootste stad van het land. We krijgen in het hotel zelfs een suite. Dit betekent een heel ruime kamer. Meer moet je daar niet van voorstellen.

13 mei

Alajuela

We hebben nog een beetje last van het verschil in tijd en zijn heel erg vroeg op. We wandelen het stadje in en halen alvast wat geld af.  We kijken vol bewondering naar de mangobomen. Weer eens iets anders dan de eiken van bij ons. Je verwacht toch wel een grotere stad maar ze is echt heel gemoedelijk.
Terug in het hotel krijgen we een ontbijt met veel vers fruit - heerlijk. We nemen de taxi naar het verhuurbedrijf voor onze jeep. De afhandeling verloopt prima. Buiten gekomen beseffen we dat we het adres van ons hotel niet hebben opgeschreven en onze bagage is nog allemaal ginder. Slim!! We weten dat het niet ver van de kerk is, alleen weten we dan nog niet dat op zowat elke hoek een kerk staat. Soit, we hebben het gevonden na een aangename site seeing. We kopen een paar elementaire dingen voor onderweg zoals een paar liter water en glazen.

De Poas vulkaan

In de centrale vallei, waar zowat 60% van de bevolking woont, ligt de Poas vulkaan. We hebben deze als eerste op ons programma staan.  Een zeker moment dachten we, nogal dom, dat onze auto stonk. Als je vlak aan een vulkaan komt, ruik je natuurlijk de zwavel. Onze geest werkt blijkbaar nog op zuinige kracht dank zij de jetlag. Op de parking worden we meteen met onze neus op de feiten gedrukt. We moeten onze wagen direct omdraaien zodat hij vertrekkens klaar staat bij een eventueel alarm. Tja, dan weet je het wel. Toch hebben wij de vermelding in onze gids dat dit een slapende vulkaan is. Hij heeft alleszins een geweldige grote ruwe krater van maar liefst 1.3km breed en is 300m diep.  We hebben geluk dat het weer mooi open is en het zicht niet belemmerd wordt door wolken. Deze vulkaan ligt immers op 2.700m hoogte. Je kan hier ook wandelen. Als je geen last hebt van de hoogte, is dit zeker een aanrader. Je hoort maar je ziet ook talrijke tropische vogels.

De flanken van de vulkaan zijn bijzonder vruchtbaar gebied waar intensief aan landbouw wordt gedaan. Deze streek is ook heel bekend voor zijn aardbeien. We kopen er direct.
Iets verder zijn we in een soda gaan eten. We testen hier de aardbeienmilkshake - fresas en lecha - uit. Heerlijk.

Weetje: soda's zijn typische restaurants in Costa Rica die de plaatselijke keuken serveren. Ze kunnen primitief tot zeer primitief zijn. Ieder soda waar wij gegeten hebben, was wel ontzettend proper. (We hebben echt nergens last gehad waar mijn man toch wel gevoelige darmen heeft.)

14 mei

We wegen ondertussen ook dat je niet overal zomaar mag inrijden. Toeterende tegenliggers maakten ons duidelijk dat we iets erg mis deden. We waren dus een éénrichtingstraat ingereden. We hadden nochtans geen bord gezien. Ze hebben ons uitgelegd als je borden langs achter ziet, dat je fout zit. Tja
Nu ja, er zit een zeker systeem in en als je dat door hebt, gaat alles vanzelf.

Wat we ook moeten leren kennen, zijn de wegwijzers of het gebrek eraan. Het verkeer op zich valt erg mee maar ze vergeten nogal eens borden te zetten. Als er nu plaatsnamen aan het begin van een dorp stonden, zouden we tenminste weten waar we waren. Maar die staan er ook vaak niet.

Grecia

Maar we geraken in Grecia. Hier zijn we natuurlijk naar de ijzeren kerk Las Mercedes gaan kijken vermits de ijzeren platen van België zouden komen. Een beetje chauvinisme mogen we wel hebben.
In een cafeetje aan de kerk gepraat met een Amerikaan en een Brit en ondertussen een lechia met fruit - een soort super lekkere milkshake - gedronken. Voor de rest is Grecia gewoon een klein boerendorpje.

Sarchia

Dan zijn we verder gereden naar Sarchia om naar de beschilderde ossenwagens of Carreta pintada te kijken. Hier hebben we het verkeer toch wel wat in de gaten moeten houden. Het was vrij druk en we kennen hier de weg natuurlijk niet.  Maar we vinden de beschilderde ossenwagen. Zou mooi zijn als ijscokar. Uit het straatbeeld zijn deze kleurrijke ossenwagens natuurlijk al lang verdwenen. Bij Fabrica de Carretas Chaverri kan je rond kijken in de winkel maar hebben ze ook hele mooie en hele oude beschilderde wagens staan.

We rijden verder richting Naranjo en nemen hier de hoofdweg naar Zarchero.

Zarchero

We vinden hier een restaurantje schuin tegenover de kerk om een hapje te eten. Lekkere biefstuk en bonen. Bonen krijg je hier dus 's morgens, 's middags en 's avonds. Mijn man houdt niet van bonen, dat beloofd. Hier moet je ook gaan kijken naar de kunstig geknipte bomen aan de mooie kerk. Heel apart. De hovenier, Evangeliste Blanco, zou de cipressen meer dan 30 jaar gesnoeid en geknipt hebben om te komen tot de huidige creatieve tuin.

Het landschap begint te veranderen. De dorpen liggen verder uit mekaar.  We rijden door nevelwouden.  Op de open vlaktes zien we kuddes zwarte koeien.

San Carlos

San Carlos is het lederverwerkingscentrum bij uitstek. Wij vinden wel geteld één winkel. Van overdrijven gesproken. Toch lopen we er even binnen en bewonderen het mooie werk.
Iets buiten het dorp vinden we een prachtig hotel. Op ons balkon staan we vol bewondering te luisteren naar het kabaal van de nacht in het bos.

15 mei

's Morgens zitten we al in alle vroegte op ons terras en kijken we naar de meest kleurrijke vogels. Er zat er eentje tussen met een fantastisch lange staart. Ik vraag mij af of dit de befaamde quetzal is.

 

La Fortuna

We rijden rustig verder naar La Fortuna. Het is bewolkt en de Arenal ligt helemaal in de wolken. Dit wil dus absoluut niet zeggen dat het frisser is. We rijden langs het meer op. Dit is een heel mooie route met muren van groen rondom ons. We werpen hier een eerste blik op de Arenal en rijden terug naar La Fortuna vinden we een leuk hotel. Ieder kamer is een huisje met een mooie tuin voor. We hebben ook een koelkast op de kamer. Handig om ons drinken een beetje fris te houden. In ons tuintje krioelt het haast van de kolibries en alle mogelijke vogels in alle mogelijke kleuren.  De Arenal heeft zich ondertussen in al zijn glorie laten zien.

 

Weetje: De Arenal is een actieve vulkaan. Tot 1968 dacht men dat de Arenal een dode vulkaan was. De totaal onverwachtse uitbarsting verwoeste enkele dorpen met 87 doden tot gevolg. Ongeveer 15 km2 werd bedekt met as, lava en rotsblokken. Aan het meer zie je de rook duidelijk uit de Arenal komen maar ga zeker ook eens kijken bij nacht. Dan zie je werkelijk de lava stromen. Een hele belevenis.

 

De eigenaresse van hotel roept ons om te komen kijken achter op het veld. Er blijkt een luiaard te zitten. Als we aan het kijken zijn, komt de regen ineens met bakken naar beneden. Het valt mij op dat ze een luiaard nog nooit gefilmd hebben als het regent. Dat dier is nog niet supersnel maar toch verrassend snel om een drogere plaats op te zoeken. Wij hebben geen droog stuk meer aan ons lijf. Nu ja, de regen is best wel warm. De kleren droog krijgen, wordt met dit uitermate vochtige weer wel een hele opgave.

 

16 mei

Arenal

De Arenal in het volle zonlicht mogen aanschouwen, is een beleving op zich. Je ziet de rook opstijgen en je hoort, maar voelt nog beter, het diepe gerommel. Een vulkaan zoals wij als kind een vulkaan tekenden, perfect.
We blijven ter plekke en verkennen de omgeving. De Arenal is omgeven met regenwouden en nevelwouden. Hier komt ons kleine jeepje goed van pas. Tot nu toe hebben we altijd asfaltwegen gehad. Dat was vandaag dus wel even anders. De activiteit is duidelijk zichtbaar aan de westzijde. Hier kan je ook 's avonds komen kijken. Vraag even in jouw hotel of dorp om hulp. Er zijn altijd busjes die rijden.  Zelf rijden wordt toch wel afgeraden. Het is ook aardedonker als je tussen de bomen zit.

Onderweg kom je (nog aan de oostzijde) ook de thermen tegen. Idyllischer kan haast niet. Midden in een tropisch bos sudderen in het heerlijke warme water zou toch het summum van ontspanning moeten zijn. Je mag er dan natuurlijk niet bij na denken dat de Arenal zich zowat boven je hoofd bevindt. De zwavel en warme temperatuur zijn immers te danken aan de lava die in het riviertje uitkomt.

Ook de wandelaars onder jullie kunnen terecht in La Fortuna om wandelingen rond de Arenal te maken.

 

17 mei

Monteverde

We zitten ondertussen in Monteverde. Van la Fortuna zijn we rond het meer gereden. Het eerste stuk heeft een uitermate weelderige plantengroei. Het tweede stuk zijn veel meer weiden. Na Tilaran wordt de weg slecht, wat zeg ik, ontzettend slecht. We worden helemaal door elkaar gehutseld. In eerste, maximum in tweede versnelling rijden we. Gelukkig maakt de omgeving veel goed. Als we Sta Helena naderen, zijn er ook weer meer bossen.  Onderweg zien we een vrouwelijke quetzal - yeahhh.

 

We zitten dus nu in Monteverde in een lodge. De bananen hangen voor onze neus. We worden wel, ondanks de deet, opgegeten door kleine zwarte vliegjes.  We beginnen er aardig rood gevlekt uit te zien.  In Monteverde zijn trouwens verschillende mogelijkheden om met een gids een toer in het bos te maken. Die mannen zien toch veel meer dan wij. In het vervolg toch kijken waar we onze voeten zetten. In het dorpje is een leuke eettent die volledig rond een boom is gebouwd. Zeker eens iets gaan eten.

 

Ondertussen is de lucht weer betrokken en is het tijd voor onze dagelijkse stortbui. Alles is weer gepoetst, de wereld is weer proper.  Ik snap nu waarom alle huizen afdaken hebben. In onze kamer komt de natuur wel erg kortbij. In onze wasbak vinden we een schorpioen. We moeten ons geen zorgen maken zegt de eigenaar, grote schorpioenen zijn niet dodelijk, waarna hij ze wegneemt gewapend met een dikke zware handschoen.
Als de regen losbarst, beginnen de zandvlooien overal tussen de spleten van de houten vloer uit te komen en rond te huppen.... gedver.....Mijn man dans als een bezetene rond in de kamer. Ik baken mijn zone - het bed dus - af met deet. 's Morgens is de vloer een waar slagveld.

We horen bij nacht weer heel veel dieren.

18 mei

 Ondertussen zitten we volledig in het noorden, in het land van de cowboys. Hier hebben ze het woord desolaat uitgevonden.  Als we dachten dat we het heet hebben gehad - hier is het dus heet! We laten alle twee een behoorlijk zweetspoor achter.

We zien hier heel wat weiden met koeien. Ik vraag mij af hoe die beesten hier overleven. Er is geen grassprietje te vinden. In restaurants kan je zonder problemen biefstukken krijgen van 500gr. Ik zie zoveel vlees niet aan die hun lijf, het is mij een raadsel.

 

 

Las Juntas

We zijn deze morgen naar Las Juntas gehobbeld, gereden kan je dat niet noemen.  Het laatste stuk was zelfs een ware verschrikking.  Ondertussen zijn de wegen beter maar veel stoffiger.  Las Juntas is een oud mijnwerkersstadje. Je kan hier ook oude mijnen bezoeken. Wij zijn echter hier voor de natuur. De mijnen laten we even aan ons voorbij gaan.

We nemen een hotelletje in het dorp en moeten de mensen overtuigen dat we echt wel getrouwd zijn. Mijn pas blijft mijn meisjesnaam dragen. Dat kennen ze hier blijkbaar niet. Grappig om nog eens argwanend bekeken te worden op onze ouderdom :-)

 

19 mei

Nicoya schiereiland

We zitten ondertussen in Tamarindo op het schiereiland Nicoya. Deze morgen waren we in alle vroegte vertrokken naar het park St. Roza. Dit is een droog tropisch warm bos. De vegetatie is dan ook totaal niet te vergelijken met wat we tot nu toe in Costa Rica gezien hebben. We hebben heel wat leguanen gezien en ook reetjes maar geen vogels -waar het park eigenlijk voor bekend staat. Volgens de parkwachters kan dat gebeuren omdat vogels nu eenmaal kunnen vliegen - tja.  We zijn verder het schiereiland opgereden. 

Op het schiereiland is het merkelijk drukker. We nemen een hotel aan het strand met een zeer groot zwembad. We zwemmen er met ons tweetjes in. Het dorp wordt verkend en we wandelen tot aan het strand om net voor de regen terug te zijn. We beginnen het te leren.

We krijgen een onweer van meer dan een uur en de regen komt met bakken naar beneden. Thuis zou het rampenplan afgekondigd worden. Hier lopen de straten gewoon onder - punt. Met het onweer werden de muggen wel massaal wakker pfff.  Leve de deet. We zwieren nog een paar uit de kluiten gewassen insecten van onze kamer. We dulden geen pottenkijkers.

 

20 mei

Nicoya schiereiland

Mijn man heeft een nieuwe ontdekking gedaan. Zo veel te harder je over hobbelbanen rijdt, zoveel te minder voel je de hobbels. Voor het gemak vergat hij even dat hij een stuur had om zich aan vast te houden. Maar, ik beken het met tegenzin, hij heeft wel wat gelijk. Harder rijden, is dus merkelijk beter. Even toelichten: harder rijden betekent nog altijd niet om F1 allures te krijgen.

In St. Cruz hebben we in een coop gegeten. Thuis zou zoiets nooit kunnen. Maar het is zeker uniek en er heerst een aparte gemoedelijke sfeer. Ze hebben trouwens super lekkere zelf gemaakte limonade.  Van het bord eten kon je makkelijk twee dagen mee toe komen.

 

Op de weg naar Gaetil hebben we langs de weg in de bomen apen gezien.

Deze morgen waren we speciaal naar Playa Grande gereden. Daar zouden immers apen zitten, en geen aap gezien. En nu komen we ze gewoon onderweg tegen. Nu ja, Playa Grande is toch wel de moeite alhoewel dit niet meer lang gaat duren. We zien hier grote hotelketens hele buildings opbouwen. Binnenkort zal dit wel prive gebied zijn. Playa Grande is trouwens ook gekend als broedgebied voor schildpadden.

 

In Gaetil zijn we naar een pottenbakker gaan kijken. Ze geven met liefde en plezier een demonstratie. Als tegenprestatie verwachten ze wel dat je iets koopt. We vinden de fluitjes erg leuk en origineel. Deze zouden al in de pre-columbiaanse tijd gemaakt worden.

 

De bedoeling was om nog een natuurgebied Palo Verde te bezoeken. We hebben zo wat iedere hobbelige weg ingereden en hebben  aan zo wat iedere Tico de weg gevraagd. Helaas, nu ja dit was ook een hele belevenis en we hebben ook heel wat natuur gezien.  Blijkbaar hoort verloren rijden bij Costa Rica. Dat hebben we dan ook weer gehad.

21 mei

Nicoya schiereiland

We rijden opnieuw naar St. Cruz, kwestie van ten volle te genieten van de hobbelwegen. Van daar uit zijn we naar Samara gereden en hebben we door de baai gewandeld.

Zo gaan we verder naar Nosara. Dit is echt een hele mooie rit met heel veel groen. De plassen en beken waar je door uit moet, verhogen de pret alleen maar. De omgeving vergelijken we met de tuin van Eden.

We hebben ook jonge arenden  en een super grote arend gezien en een groepje gieren. Met onze voeten hebben we in de oceaan gestaan. Water is natuurlijk gewoon water maar toch, gewoon het gedacht. Ook hier komen we helaas heel wat projectontwikkelaars tegen.

We overnachten in Morena. Dit zijn simpele maar zuivere cabinas. We proberen de menukaart te ontcijferen maar het zal wel weer een verrassing zijn met als vaste waarde de zwarte bonen.

 

22 mei

Van simpele cabina's kan je natuurlijk niet alles verwachten. Wat hebben we het warm gehad. Er was wel airco maar dan werden we zo wat weg geblazen uit ons bed. Airco dus af en zweten pfff

 

Quepos

Om de boel terug in evenwicht te brengen zitten we ondertussen in een supermooie eco-logde net buiten Quepos. Iedere logde heeft zijn eigen terras met schommelstoel en hangmat.

In Quepos vonden we de hotels nogal lawaaierig. De stad is een beetje vergane glorie. Deze ligt richting luchthaven maar daar heb je totaal geen last van.

Nu ja, deze morgen zijn we van de cabina's naar het veer gereden over een goede weg. Dat is ook wel eens een verademing. Onderweg was er wel niet zo veel te zien.
 

We hebben een uur op het veer gezeten maar deze tijd is om gevlogen. We hebben onderweg pelikanen gezien en hele hordes op zwaluwen lijkende vogels maar dan zonder gevorkte staart.
Midden op het water zaten die overal op rond dobberend hout.

 

Dan zijn we aan een grote brug gestopt om naar krokodillen te kijken. Dat zijn toch verrekte grote beesten.

 

Verder volgen we een mooie weg langs de oceaan met vele mooie uitzichten en een weelderige plantengroei.

Alleen het laatste stuk is een beetje eentonig met km's en km's palmen.

De smalle bruggen zorgden dan weer voor de nodige afwisseling en pret.

Het restaurant in onze eco-lodge is trouwens ook super. Als er geen bijtende insecten zouden zitten, waanden we ons zeker in de hemel.

 

 

23 mei

Quepos

Het verhaal van de ware avonturiers ;-)

Achter de eco- lodge ligt dus een stuk secundair en daarachter primair woud. Hierin is een wandelroute uitgezet. In het secundaire bos staan heel wat bloeiende heesters. Het krioelt hier van de vlinders in alle kleuren van de regenboog. Hier staat zelfs een bankje zodat je van al die kleurenpracht gewoon even kunt genieten.

Verder in een boom zaten kapucijnapen te spelen en van hun oren te maken. Hoe verder we het bos in gingen, hoe dichter de plantengroei werd  We hebben er zeker van genoten en ook wel een paar maal aan al die echte avonturiers gedacht die zich met een kapmes een weg moeten banen. Wij lopen gewoon over de paden terwijl het zweet letterlijk van ons af stroomt. De regen zorgt voor een ontzettend vochtige warme en broeierige lucht. Door de modder bleef ook zowat het halve oerwoud aan onze schoenen hangen. Terug gekomen hebben we direct opnieuw een douche genomen.

We genieten van het zwembad en socializen met andere gasten.  We weten ondertussen dat de palmbomen Afrikaanse palmbomen zijn die gezet zijn voor de olie.

Aan het zwembad zien we trouwens ook nog doodskopaapjes en een luierik.

24 mei

Deze morgen met een lekker ontbijt van onze mooie locatie en onze luiaard afscheid genomen.

 

Onmiddellijk na Quepos staan we stil aan de brug. Een auto was gedeeltelijk door de brug gezakt en dat moest gelast worden.  Dit was de enige weg, de rivier is hier geen optie. Dus moeten we wachten. Ik was toch blij dat we niet als eerste over de brug mogen rijden.

 

In Jaco lopen we wat rond en kopen een paraplu bij. We hebben regenjassen bij maar dat is ons veel te warm. En met twee onder één paraplu kan best romantisch zijn maar als de regen met bakken naar beneden komt, zoals hier toch wel telkens opnieuw in de late namiddag gebeurt, wordt er altijd één van de twee nat. Jaco is trouwens een gezellig stadje.

 

We rijden verder naar San Jose en missen ergens een afslag.  We hebben heel wat site seeing gedaan, gelukkig is de omgeving mooi. We mogen nog eens een smalle brug over, kwestie dat de kriebels erin blijven.

 

In Santiago gaan we naar een zadelmaker kijken. Dit is hier nog uitermate functioneel omdat hier best nog veel paard gereden wordt.

 

In San Jose missen we weer eens een afslag - het gaat goed vandaag grrrr- en komen zowat midden in het centrum uit.

 

Onverwachtse problemen in Cartago

Maar we geraken uiteindelijk in Cartago. En hier gaan we weer de mist in. Iedere dag keek ik op voorhand waar we zouden kunnen gaan slapen. Omdat Cartago een relatief grote stad is (de vroegere hoofdstad van Costa Rica), heb ik dat niet gedaan en dat hebben we geweten. De hotels zien niet uit.  Vermits het snel donker is, vragen we een taxichauffeur om ons naar een fatsoenlijk hotel te brengen. We rijden Cartago terug uit en weten direct niet meer waar we zitten. Dan komen we aan een soort bouw uit met allemaal aparte huisjes. We zien echter geen reclame van hotel en er is nergens een receptie te bespeuren.  Hij stopt aan een openstaande garage. Hier moeten we binnen rijden en dan komen ze wel. Strange!!

Binnen heel proper, inclusief bubbelbad en dan horen we een stem uit een kast komen. Strange!!!

We zien de persoon in kwestie niet, we zien alleen een bundel handdoeken en een pakje condooms en dan weten we het. Een liefdeshotel! Maar we kunnen een nacht blijven. De hele nacht horen we garagepoorten dicht gaan.

25 mei

Orosi vallei

Echt goed hebben we niet geslapen en we zijn dan ook vroeg weg. We rijden naar Orosi. Hier gaan we de mooie Orosi-vallei bekijken. We mogen direct een gammele brug over. Het is een zeer mooie omgeving met veel koffieplantages, afgewisseld met prachtige stukjes natuur. We kijken eens naar het huis van de dromer en we staan versteld hoe krachtig het water uit de dam komt.  We gaan nog op zoek naar de oudste kerk en genieten van het gesnater van de papegaaien.

 

Terug in Orosi zoeken we direct een hotel. Het hotel wordt gerund door een uitgewaaide Duitse dame maar die wel Engels praat. Het hotel is erg mooi, heel pittoresk maar toch wel net iets te duur voor wat ze bieden. Onze prachtige eco-lodge was beterkoop en daar kregen we ook nog een lekker ontbijt bij.  Nu ja, we laten het verder niet aan ons hart komen.

 

We zijn niet ver van Cartago en gaan hier shoppen. De kleinkinderen hebben typische Amerikaanse dingen gevraagd.

We struinen door een markthal en vinden het jammer dat de geuren niet in de foto's worden opgenomen. We nemen hier een soepje omdat dit niet te zwaar is. Nu ja, tenminste als je per persoon geen twee borden zou krijgen.
We gaan ook eens in de kerk kijken en staan versteld van het aantal biechtstoelen...alhoewel, sinds die drukke nacht snappen we het.

 

We willen ook Irazu bezoeken maar het weer is bewolkt. De parkwachters raden aan om een dag later terug te komen.  We wandelen dan maar wat rond in San Pedro. Hier kopen we wat koffie voor het thuis front.

 

26 mei

Irazu

We blijven nog wat met onze Engelssprekende Duitse dame in Osori hangen. Het weer is mooi open en we rijden dus de vulkaan Irazu op. En "op" is hier wel de juiste omschrijving. De vulkaan ligt op meer dan 3400m en is daarmee één van de hoogste toppen van het land. Je rijdt over een mooie slingerende weg. Onderweg zie je overal de boeren naarstig op de velden werken.

Eens boven mag je de auto weer direct vertrekkensklaar parkeren. Het is een korte wandeling tot aan de krater. In de krater zie je een prachtig gifgroen meer. Fumerolen hebben we niet gezien. Je kunt hier nog een beetje rondwandelen waar het toegelaten is. Hou wel het weer in de gaten. Dit is hoogtezon, voorzie je dus. Maar het kan hier ook verrassend koud zijn. Wij hebben alleszins geluk.

 

We zijn nog iets verder naar boven gereden voor het fenomenale uitzicht op Cartago en omgeving. Het uitzicht op de krater zelf is hier wat minder.

 

In het naar onder rijden genoten hoe de wolken langs de velden schoven, net alsof de velden stonden te pruttelen (wat misschien ook wel zo is).  Voor de rest hebben we gewoon wat rond gereden in de omgeving en wat geluierd.

Onderweg kopen we nog een grote witte vrucht bij fruitverkopers. Ik heb ze hier nog niet gezien. Van smaak doet ze mij een beetje aan citroen denken, van uitzicht zit ze het kortste bij meloen. Ik vond ze wel goed voor de dorst.

We komen onze Amsterdammer van het vliegtuig hier ook opnieuw tegen (de wereld is blijkbaar echt klein). Hij toert rond met het openbaar vervoer en met de benenwagen. De Caribische kust en zeker Limon vond hij te crimineel en veel te veel drugs. Dat zag hij in Amsterdam al meer dan genoeg.

 

27 mei

Dominical

 

De tijd vliegt. Onderweg stonden verkopers suikerrietsap te verkopen. Natuurlijk ook eens geprobeerd - bwa.  Ze persen dit ter plekke en daar moet mijn man natuurlijk het fijne van weten. Als verkoopargument beweren ze dat het goed is voor de potentie - jaja. Maar ja, volgens mijn man kan je dus beter het zekere voor het onzekere nemen en hij koopt een fles - zucht.

 

Ondertussen zitten we in Dominical, een tropisch plekje aan het strand. Hier moeten we eerst twee toppen van meer dan 3000m over. We hebben onderweg dan ook een zeer gevarieerde vegetatie gezien.  We hebben oa prachtige varens gezien met waaiers, zo groot dat je op een behoorlijke afstand moet staan om ze te fotograferen.  Dan hebben we planten gezien waarvan de takken wegstaken als de poten van een pluizige spin.  En natuurlijk de majestueuze bomen! Dan stelt een 100-jarige eik bij ons toch niet zoveel voor. Zo veel te hoger we kwamen, zo veel te kleiner werd natuurlijk de beplanting.  Maar als je even niet dacht aan de enorme beplanting van voordien, waren dit toch nog altijd behoorlijke bomen. Ik vraag mij toch af waar hier de boomgrens ligt.

 

Van Isidora naar Dominical zijn we door mistige dalen gereden. Op verschillende plaatsen waren hele stukken van de helling naar onder gegleden.

28 mei

Kustweg

Vandaag gewoon op ons gemak langs de kust gereden. Aan één kant water en aan de andere kant een muur van groen. We gaan eens op het prachtige strand van een natuurpark kijken. In de winter zouden hier walvissen met hun jongen zitten. Nu hebben we alleen maar witte reigers en pelikanen gezien. Wat verder slenteren we even door een dorp.

 

 

We rijden rustig over de 2 verder. We stoppen om even een foto te nemen van het toch wel erg hoge gras in de border.

 

Naar het zuiden

 

We slaan af naar San Vitas. Hiervoor moeten we een ijzeren brug over die eigenlijk gemaakt is van grote roosters. Je kunt er dus vlot doorkijken. Toch is ze stukken beter dan de bruggen die we tot nu toe hebben tegengekomen.

Dit is een heel mooie route maar niet zoals we verwacht hadden. We hadden zeker meer oerwoud verwacht omdat we langs Amistad gebied , het meest ontoegankelijke gebied van Costa Rica, rijden. Maar het is vrij open. We zien dus geen wilde dieren en zelfs relatief weinig vogels.

 

We overnachten in El Ceibo. De Wilson gardens zouden open moeten zijn. Wat gewacht dan maar wat rond gelopen en op de duur maar weer vertrokken.

De weg naar Amistad is echt te slecht en we wandelen dan maar gewoon door de stad. We zijn nu heel zuidelijk en zijn beiden van mening dat de mensen noordelijk vriendelijker zijn.

29 mei

Boruco reservaat

Van San Vitas nemen we terug onze weg met prachtige uitzichten en zo de 2 op richting San Jose.  Vrij snel draaien we af naar het Boruco reservaat. Dit is een triestige weg met gelukkig geweldige uitzichten.  Ook hier had ik toch wel meer oerwouden verwacht. We zien vrij veel weiden en akkers. In Boruco zelf is niet veel te beleven. Ze zouden hier mooie maskers maken maar ze houden nu duidelijk vakantie.  Iemand probeert ons wel een lelijk doekje te verkopen voor 10dollar. Mijn man dacht zelfs even dat het een poetsdoek was. We hobbelen dan maar terug naar de 2.

 

 

In Santiago gooien we de tank vol en komen dan door een immens dal. Hier staan hectaren en hectaren ananas. Hier haalt Del Monte dus zijn gerief.

 

 

 

 

Qeutzal

Langzaam maar zeker beginnen we weer te stijgen. We mogen weer genieten van onze fenomenale beplanting. 

 

 

Direct na de top slaan we af naar San Gerardo de la Dota. Dit is een smalle, niet altijd even goede en ontzettend steile weg maar de omgeving is ronduit schitterend.  Dit zou de quetzalvallei zijn. Overnachten is hier vrij duur. Als het dan toch duur is, nemen we direct een betere cabina en gelukkig maar.  De cabina liggen in een prachtig park met mooie uitzichten en comfortabele bedden. Er staan ook kleine vuurtjes. Tegen de avond kunnen we die wel gebruiken. We zitten immers nog altijd boven de 2000m. Overal kan je prachtige wandelingen maken eventueel met gids. In deze vallei kan je trouwens overal super verse en ook super lekkere forel eten.

30 mei

Deze morgen in alle vroegte kort tegen elkaar wakker geworden. Brr zo een kou zijn we niet meer gewend. Direct de verwarming terug op gezet. En iets later kunnen we genieten van een heerlijke douche met een lekkere mega grote douchekop.

Ons ontbijt nemen we als echte Tico's (of toch bijna). We beginnen met fruit: meloen, ananas en zoiets als braambessen. Maar gedver...wat zijn die bessen zuur. Daar gaan je ogen van open. Als volgende is er rijst met bonen en hier plegen we toch verraad. Maar de rest laten we goed smaken.

Als we aan het inpakken zijn, worden we geroepen. Er zit een quetzal in het park. Wat een prachtige vogel is dat toch. We proberen foto's te nemen. Onze ogen filteren de takken maar onze camera niet. Nu ja, onze dag kan niet meer stuk.

 

We nemen onze steile helling nu terug naar boven. We genieten van de landschappen onderweg en komen uit iets buiten Alajuela. Hier is onze reis ook begonnen.

 

31 mei

San Jose

Vandaag bezoeken we San Jose. Vanuit het hotel worden we, mits een kleine vergoeding, afgezet midden in het centrum. Handig.

We bezoeken het goudmuseum of het museo del Oro. Mijn man heeft direct zowat zijn hele hebben en houden aan de receptie mogen afgeven. In het museum is alles prima uitgelegd en je kan altijd vragen als je iets niet weet. Het pre-columbiaanse stuk vinden we absoluut het mooiste. Er is een video met uitleg, overal mooie stukken met de nodige uitleg hoe alles gemaakt is. Zowat iedere stam had zijn eigen symbolen. Een beetje zoals de Schotten met hun clans en kilts.

We lopen ook nog eens binnen in de museumwinkel en zijn hier heel wat geld kwijt. Wat hebben ze hier toch mooie gouden spullen.  We snuiteren verder nog wat in San Jose. We bezoeken wat winkels en de kleurrijke mark.

 

 

Terug wandelen we ook nog een beetje door Alajuela.

 

1 juni

Vandaag gaan we op zoek naar de butterfly garden en op zoek is wel het juiste woord. We moeten op verschillend plaatsen de weg vragen. Deze tuin is bij de mensen zelf erg onbekend. We staan haast om de hoek als ze het zelfs niet weten. Toch is dit zeer zeker de moeite. Eerst krijgen we een video te zien en dan gaat er een lieftallige jonge dame mee om ons de nodige uitleg te geven. Ze laat ons verschillende eitjes zien, ze laat ons de rupsen zien. Het verbaast mij hoe gevarieerd deze rupsen kunnen zijn. Maar ze kweken hier dan ook maar liefst 500 soorten vlinders. Er zijn er best wel mooie tussen. Ook krijgen we de poppen te zien. Sommigen zien er uit als een verdord blad, anderen als een takje en er zijn er zelfs goudkleurige bij. Als ze een pop zijn, kunnen ze getransporteerd worden. Met 10.000 worden ze getransporteerd naar Europa. Vanuit deze tuin worden ze over de hele wereld verstuurd. Ondertussen fladderen de vlinders ons om de oren en soms komen ze gewoon op ons zitten. De prachtige blauwe morfo is hier talrijk aanwezig maar desondanks moeilijk te fotograferen. Als hij stil zit, zijn de vleugels gewoonlijk toe. Ook dan is hij nog de moeite van het bekijken waard.

Met de nodige tegenzin nemen we afscheid van dit prachtige plekje.

 

http://www.butterflygardencr.com/Butterfly-Park-Garden-San-Jose-Costa-Rica-garden.htm

2 juni

Vandaag nemen we een rustdag en nemen we afscheid van dit prachtige land.