Buffalo Round Up in het Custer State Park - een onverwacht genoegen

 

Buffalo Round Up in het Custer State Park – een onverwacht genoegen

South Dakota is wereldberoemd door Mount Rushmore, de enorme gebeeldhouwde hoofden van vier presidenten in de rotswand. Toch ligt hier vlakbij nog een onvervalst pareltje van Amerikaans sentiment. Ieder jaar vindt hier immers de Buffalo Round Up plaats. In 2014 zijn maar liefst 15.000 bezoekers naar het Custer State Park afgezakt waar dit gratis  en werkelijk unieke spektakel plaats vindt en toch is dit in Europa weinig gekend.

Het Custer State Park bestaat ondertussen bijna 100 jaar. Hun grote doel is de buffels voor verdere uitroeiing te behoeden. Ondanks dat het State Park vrij groot is, proberen ze overbegrazing tegen te gaan om op deze manier een sterke en gezonde kudde te behouden. Daarom worden ieder jaar de buffels samen gedreven en gecontroleerd op aantal en ziektes – de buffalo round up dus. Dit is een gigantisch evenement geworden met een hoog western gehalte. Ongeveer 1.500 buffels worden de corrals in gejaagd door rasechte cowboys en cowgirls.  Om half zeven in de vroege morgen gaan de parkings open.  Het is dan nog aardedonker maar je staat toch al in de file. Je zoekt een westerndeuntje op de radio om helemaal in de gepaste stemming te komen.  In een natuurpark aanschuiven is absoluut minder erg dan in een stinkende stad. Je kunt het omliggende landschap aanschouwen bij de opkomende zon. Je ziet kuddes pronghorns of gaffelantilopes in de verte. Op een normale dag kan je deze tot haast aan de weg aanschouwen, maar nu is het  blijkbaar iets te druk en blijven ze op een veilige afstand. Als je de parking langs de zuiderzijde neemt, kom je langs de steden van de prairiedogs. Dit zijn ongelofelijke schattige dikkertjes  die nieuwsgierig uit hun talrijke holletjes komen piepen. Het spreekt voor zich dat je hier niet zomaar door hun stad kunt lopen. Het zijn tenslotte wilde dieren en men wil ze ook wild houden. Maar ze zijn zo kortbij dat je zonder problemen mooie plaatjes kunt schieten.

Zowel aan de noord- als aan de zuiderzijde wordt je naar de grote parkings geleid. Sta je ver op de parking, dan zijn er shuttlebussen voorzien. Alles is prima geregeld. Nu voorzie je jou het beste op een tijdje wachten. Zorg dat jouw kledij is aangepast – een zonnehoedje of iets voor de regen – en neem zeker een stoeltje mee. Eten en drinken is ter plekke maar een flesje water kan natuurlijk nooit kwaad. Een verrekijker en jouw camera mag je natuurlijk niet vergeten. Nu neem je gewoon plaats tussen de andere wachtenden. Niemand is gehaast, alles gaat er geweldig relaxed aan toe. Overal zie je dikke pancakes, rijkelijk overgoten met een zoete siroop en natuurlijk ontbreken de bekers met koffie niet. Dit is voor een democratische prijs in de opgetrokken tenten te verkrijgen. Alle toeschouwers zitten op hellingen zodat je overal een prachtig zicht hebt op de vlakte en hellingen voor jou waar de buffels doorkomen. Het grote aantal bezoekers valt niet echt op, er is ruimte zat. Jong en oud is aanwezig. Zoals zo vaak, is het een geweldig zonnige dag en als de zon schijnt hebben Amerikanen massaal een sjort aan. Het maakt niet uit of de benen jong of kreukelig zijn, flinterdun of lekker vlezig. Je ziet natuurlijk ook overal boots maar ook lekker makkelijke en bovenal kleurige loopschoenen.  Het is een plezier om hier gewoon rond te kijken. Maar blijkbaar valt het ook nogal op dat wij Europeanen zijn. Iedereen begint tegen ons te praten, vraagt van waar we zijn en heet ons welkom in hun land. Daar word je humeur natuurlijk alleen maar beter van.

Tegen 9 uur begint iedereen de horizon af te speuren naar ook maar de kleinste beweging die de aankomst van de buffels verraadt. Je voelt de spanning stijgen. Als dan vanuit het zuiden vanop de hoogste heuvelrug een stofwolk zichtbaar is, wordt iedereen enthousiast. Als de stofwolk overgaat in het donderend geraas van de meer dan 1000 bizons die van de helling af denderen, wordt er vol overgave gefloten en worden de drijvers massaal toegejuicht. De cowboys en cowgirls leiden de bizons feilloos over het 6 mijlen lange parcours naar de corrals. Als laatste komt de cowboy die, zichtbaar fier, de US vlag draagt. Hier wordt haast nog harder voor geapplaudisseerd.

Je ziet nu iedereen heel rustig de stoeltjes samen doen en richting auto gaan. Wat heel erg opvalt is dat er geen papiertje op het gras blijft liggen. Hier kunnen we echt nog iets van leren. Dan kan je met een shuttlebus naar de achterkant van de corrals gaan. Hier kan je kijken hoe de bizons gesorteerd worden. Ondertussen kan je genieten van een….bizonburger. Ook dit is US ten voete uit.

In november zou er trouwens geboden kunnen worden op de buffels die niet terug het park in gaan. Er is ons verteld dat hier bieders van over heel de wereld op af komen. De bloedlijn van de buffels van het Custer State Park worden immers geroemd om hun zuivere bloedlijn.

Met een shuttle worden we netjes terug naar onze auto gebracht.

Voor het samen drijven van de buffels wordt trouwens ieder jaar de hulp ingeroepen van de gemeenschap. Men zoekt ervaren ruiters met ervaren rustige paarden. Er wordt een streng examen afgenomen. Het is dan ook niet zonder risico. Paard en ruiter komen immers in nauw contact met de buffels. Het terrein is ruw, er moet al eens een rivier worden overgestoken of omgevallen bomen moeten getrotseerd worden. Het spreekt voor zich dat zowel ruiter en paard in uitstekende conditie moeten zijn en dat dit geen simpele zondagsuitstap is. Een dag voor de roundup zitten de hele ploeg een hele dag in het zadel om te kijken waar de buffels zich bevinden en om ze zoveel mogelijk samen te brengen - voor zover dit mogelijk is natuurlijk. Alles wordt strak geregisseerd.  Het gevaar voor buffels, het publiek maar ook voor de drijvers moet tot een minimum beperkt worden. We hebben natuurlijk nog altijd te maken met wilde, niet altijd voorspelbare, beesten. Maar wat zijn het toch prachtige dieren.

Het Custer State Park is trouwens ook meer dan een bezoekje waard als er geen buffalo round up is. Op andere dagen moet je echter wel entree betalen. Het kost 15 dollar per voertuig en het toegangsticket is 7 dagen geldig. Je kan CusterPark perfect combineren met een bezoek aan Mount Rushmore.  Het State Park is één van de grootste State Parks van de US. Maar bovenal is het een staatspark dat erg veel variatie aan de bezoeker geeft. Aan de zuiderzijde heb je een glooiend landschap. Dit gedeelte is erg bekend om zijn wilde dieren. Je komt langs hele weiden vol met prairiehonden. Ook talrijke buffels lopen hier op of vlak langs de weg. Helemaal geïmponeerd raak je van die gigantische oerkop. Overal zie je kuddes gaffelantilopes en bedelende ezels. Er zijn nog talrijke andere diersoorten te bewonderen. Op het bezoekerscentrum geven ze je hier graag uitleg over.

Aan de andere kant van het park kom je ineens in een heel ander landschap terecht. Woester, ruiger met smalle wegen. Je rijdt door ijzingwekkende smalle tunnels en ziet Mount Rushmore in de verte. Overal kan je uitstappen en genieten van de needles, smalle omhoogschietende rotsen. Je ontdekt verborgen meertjes en superleuke picknickplekjes. Het park is bovendien een heerlijke plek om te wandelen of om paard te rijden. Je vindt overal rustige verborgen pareltjes, nergens is het te druk. Het is misschien niet zo spectaculair als zijn grote westelijke broer – het Yellowstone Park – maar zeker authentiek en zeker een bezoekje waard.

 

 

Rondreis West-Amerika gedurende september en oktober

Een rondreis Amerika stond al lang op mijn programma. Nu ja, Amerika is groot. Maar ik wilde absoluut de nationale parken doen. Het merendeel van deze parken ligt in West USA, dus daar ging de reis naar toe.

De eerste vraag is natuurlijk hoe we ginder gaan rond trekken. Huren we een auto of nemen we een mobilhome. Ik geloof niet dat het op de keper beschouwd financieel veel verschil uit maakt. Een auto huren is beterkoop dan een mobilhome. Maar met een auto heb je motels of hotels nodig. Met een mobilhome moet je dan weer op campgrounds gaan staan. Nu zijn we zelf al sinds jaren fervente mobilhome-reizigers. Dit knoop was dus vrij snel door gehakt.

Een mobilhome huren kan je beter doen via een reisagentschap. Zij kunnen betere prijzen bedingen dan tegen dat je het zelf doet. Wij laten ons bijstaan door Tioga. Super vriendelijke bediening. Zij regelen ook ons ticket en stippelen alvast een ruwe route uit.

https://tiogatours.nl/index.htm

In de bib halen we verschillende boeken en we schaffen ons een nieuwe trotter aan.
We nemen een rechtstreekse vlucht vanuit Amsterdam. Dat scheelt heel wat uren.

Extra mee nemen:

Wij hebben een pakket genomen en de handdoeken voldoen prima. De keukenhanddoeken drogen dan weer voor geen meter af. Ik ben dus maar wat blij met het paar oude keukenhanddoeken dat ik bij heb.
Vaatdoeken zijn er ginder goed te vinden.
Je krijgt ginder een klein bezempje van afschuwelijke kwaliteit. Een doek om de camper te poetsen is er niet bij en ook niet echt te vinden. Wij hebben hiervoor een donkere handdoek gekocht. Misschien een oude poetsdoek meenemen.
Lakens - tja - als je maar 2 of 3 weken gaat, lukt het wel met de lakens die in het pakket zitten. Wij hadden oude lakens van ons bij die we ginder gelaten hebben.

San Francisco

• Het hotel hebben we ook door Tioga Tours laten regelen en om eerlijk te zijn, zouden we dit volgende keer anders doen. Pas op, het is zeker geen slecht hotel. De prijs is, voor de normen van San Francisco, billijk. De locatie kan haast niet beter. De befaamde oude tram stopt zowat voor je deur. En op de bediening valt ook al niets aan te merken, eerlijk is eerlijk. Het probleem is dat we toch wel met een behoorlijke jetlag zitten - hoe kan het ook anders - en het is echt een heel kleine kamer. Het bed is klein, de kamer is heet, er is geen airco. Als je het venster open zet, kan je haast met je hand aan de blinde muur tegenover je. Frisse lucht nada noppes niets dus. Ik mis hier dus heel erg een goede nachtrust. Voor mensen die zelfs in de metro kunnen slapen : prima hotel!

• Door het uur verschil vertrekken we 's morgens en staan we 's middags al aan ons hotel. Moe of niet, dit is toch te vroeg om slapen te gaan. We verkennen de omgeving van het hotel. San Francisco is verrassend kleiner dan we ons hebben voorgesteld.

• Chinatown. Dit hadden we toch wat origineler verwacht. Het is een beetje stoffig en vies. Ik heb de neiging om een emmer water te nemen en heel wat vensters te wassen. Je vindt winkels zoals je er dertien in een dozijn vindt. De winkels in de zijstraten zijn wel veel leuker en origineler. Hier staan spulletjes in allerhande potten waar we een beetje achterdochtig naar kijken of het nog leeft (of opnieuw leeft) en we hebben geen flauw idee wat het allemaal is.

• Op de Union Square doen we aan window shopping. Hier vind je alle grote Europese huizen. Dat kopen we natuurlijk niet hier in de US terwijl we van Europa komen en misschien heeft ons budget er ook wel iets mee te maken ;-) We lopen binnen in een gebouw dat ons toch wel heel sterk doet denken aan Lafayette in Parijs.

• De tweede dag kopen we ons een vervoerspasje. Je mag hier op zo wat alle openbare vervoer binnen het stad inclusief de cable car. Deze kaart kost 15 $. Een ritje in de cable car kost 6$. Daar kan je dus makkelijk aan uit. Maar bovenal is het geweldig handig om overal te geraken.

 

• Fishermen's Warf vinden we niet echt een reis waard maar aardig om gezien te hebben. Pier 39 is zeker leuk. De zeeleeuwen hoor je al van ver en ruiken doe je ze ook. Pier 39 is toeristisch maar wel op een leuke attractieve manier. Je loopt hier met alle plezier door de winkeltjes. We hebben hier ook een hapje gegeten.

• We bussen tot aan de Golden Gate Bridge. Het is vandaag niet zo zonnig als gisteren. De brug is dus gedeeltelijk in de nevelen gehuld. Toch wel apart om te zien.

• We kijken weer welke bussen we kunnen nemen naar het beroemde kronkelstraatje. De auto's die hier constant naar beneden rijden, zijn voor het merendeel toeristen. Het is inderdaad kronkelig en erg stijl. Er staan ook heel veel bloemen. Je hebt hier een goed uitzicht.

• Het financieel district heeft niet zo super hoge gebouwen maar het is weer volledig anders.

• 's Avonds eten we lekker in een restaurant om de hoek. We bestellen bruiswater van het machine. Niet doen dus - we hebben het gevoel dat we een flinke slok zwembadwater binnen krijgen. We nemen het sportief op en bestellen een biertje.

• D-Day. Vandaag wordt de mobilhome opgehaald. Met twee andere koppels vanuit Nederland bestellen we een bustaxi die ons naar de verdelen brengt. Het is een heel stuk en dit scheelt wel wat in prijs door dit gezamenlijk te doen.

• Bij Cruise America is het een drukte van jewelste. Ondanks de afspraak die we de dag ervoor gemaakt hebben, krijgen we te horen dat ze aan onze mobilhome nog bezig zijn. We moeten nog een uurtje geduld hebben. Onze Nederlandse vrienden moeten nog wat langer wachten. Als ze ons roepen, blijkt dat de mobilhome de hele tijd achter ons gestaan heeft. Wij hebben hier geen beweging in gezien. De poetsploeg liep niet achter maar de administratie. Maar ja, in wachten maakt dit geen verschil. De introductie is werkelijk het minimum. Er is achterstand en dat is te voelen. Onze camper vertoont behoorlijk wat gebreken aan de binnenzijde. We nemen voor de zekerheid overal foto's van. Leve de digitale fototoestellen.

• Behalve de set algemeen gebruik, handdoeken en een soort dekbedden is de camper leeg. Er moet dus eerst gewinkeld worden. Hier mag je toch tellen op een 250€. Wij hadden thuis al een lijstje gemaakt van alles wat we moesten kopen. Dit helpt enorm.  Vooraleer we al onze gekochte spulletjes in de kasten stoppen, nemen we eerst onze nieuwe poetsproducten en wassen alles. Het poetsen door Cruise America kon echt beter. Ondertussen is het al vrij laat en we besluiten op de parking van de Walmart te blijven staan.

• Je mag trouwens op alle parkings van de Walmart overnachten. Hier heb je wel geen stroom.

• We zijn nog niet gewend aan de uren en zijn 's morgens al vroeg op. We ruimen het laatste op. Stoppen onze reiszakken in de koffer van de mobilhome. Hier hadden onze valiezen ook in gekund. De mobilhome begint gelukkig een beetje op ons te gelijken - wat afgeleefd - wat breed - maar wel gezellig.

Yosemite

• Wij zijn nu echt weg. Ons eerste doel is Yosemite. Het is echt wel beangstigend rijden. De mobilhome is breder dan de onze en dat voel je. Gelukkig zijn de wegen ook wel breder. Nu ben ik maar al te blij dat San Francisco niet zo een grote stad is als bv LA. Hoe dan ook we raken vlot op weg. Mijn man houdt de weg in de gaten. Ik probeer naar de wegwijzers te kijken om te zien hoe we moeten rijden. We hebben geen GPS genomen maar het gaat prima. Even gaat er ergens een lampje branden. Dit is echter het lampje als je een aanhangwagen zou trekken. We vinden het knopje om het weer af te zetten.  De wegen blijven mooi breed.

 

• We zien al snel de wegwijzers Yosemite.  Ik ga er net te relaxed bijzitten en mis blijkbaar ergens een afslag. Natuurlijk zie ik dat pas een heel eind verder. Sight Seeing zullen we maar zeggen. We rijden tot net in het park en stoppen direct voor de nodige info voor een overnachtingsplek. Aan de ingang van het park is er nog plek. Er is geen stroom voorhanden. De plekken zijn mooi maar primitief. Van de rangers krijgen we de voorzorgsmaatregelen voor beren te horen. Iedere plek heeft trouwens een berenkast. Wij moeten gewoon zorgen dat onze camper opgeruimd is en het eten in de koelkast zit. Voor de rest eten we gewoon gezellig buiten zoals iedereen doet. Afwassen in een kom en het water in de voorziene plek op de camground.  Onze afval hebben we gedeponeerd in de speciale beerveilige containers. De regels van het berenhuis.

• Weetje: Als je verschillende nationale parken doet, kijk dan even of je een jaarkaart kunt kopen. Wij hebben 80$ betaald. Dit is voor de camper (of auto) met max 5 inzittenden. Je laat die kaart gewoon aan ieder nationaal park zien. Pas op, doorgeven van de kaart aan een reiziger die later op het jaar komt, helpt niet. Ze vragen haast overal je rijbewijs. Maar wees eerlijk, voor de hoeveelheid schoonheid die je te zien krijgt, is deze prijs een peuleschil

• Weetje: Je hebt nationale parken en state parks. In de state parks kan je de jaarpas niet gebruiken. Hier moet je gewoonlijk een aparte entree voor betalen.

• 's Avonds geen beer gezien of gehoord. Om een beer te zien, moet je trouwens al geluk hebben (of wat voor geluk kan door gaan). We rijden naar Yosemite Valley en genieten onderweg van de enorme bomen die we overal zien. De vallei is verrassend druk. We vinden alleszins nog zonder problemen parking maar ik kan mij voorstellen dat het hier in het hoogseizoen behoorlijk drummen is. De El Captain is indrukwekkend. Hij beheerst eigenlijk de volledige vallei. Deze granieten blok gaat 1000m zowat loodrecht omhoog. Dit is dus een geliefde plek voor bergbeklimmers.  Ook de Half Dome is de moeite. De waterval staat helaas droog. In het park rijdt ook een gratis shuttle bus. We toeren op deze manier het hele park rond. Een beetje raar maar we vinden dit stuk eigenlijk minder dan waar je nog met de auto moogt rijden.  Het is wel bloedheet. Dat is even wennen.

• Voor Glacier Point rijden we de vallei terug uit en volgen de wegwijzers. Net na de brug moet je absoluut stoppen voor een fantastische uitzicht over de vallei. Je kunt de parking haast niet missen. Hier staan altijd heel wat auto's, bussen en campers geparkeerd.  Het is flink klimmen geblazen. Gelukkig heeft de mobilhome hier totaal geen moeite mee. Aan Glacier Point is een heel grote parking. Met een kleine wandeling kom je aan het fenomenale uitzichtpunt over Yosemite en Yosemite Valley. Je ziet de Half Dome en de hogere watervallen. Hier is nog wel water maar je ziet toch dat het nu de drogere periode is.

• We rijden verder richting Mariposa Grove en zijn sequoia's. De weg is mooi maar we worden onderweg gehinderd door rook van een naburige brand. Dit geeft toch wel een kriebelig gevoel - de verkeerde kriebels wel te verstaan.

• Aan het uiteinde van het park , in Wawona, is de campground volzet. Ook de andere campgrounds blijken ondertussen volzet te zijn. Die aan de grens van het park hebben te kampen met rookproblemen. Die weg is trouwens afgezet. Eén van de rangers stuurt ons direct het park uit naar rechts en de eerste weg naar links. Er staat niets aangeduid maar we doen het maar. Helemaal boven staan we inderdaad niet alleen. De rangers hebben ons beloofd ons niet te vergeten als de brand erger wordt. Dat stelt ons gerust. We socializen gezellig met US-burgers en slapen prima.

•  Mariposa Grove kan ons echt bekoren. Op de parking zien we al direct de grote jongens staan.  De sequoia's zijn niet groot, ze zijn echt wel supergroot. Er is een mooie, niet al te moeilijke, wandeling uitgezet waarin je de grote jongens kunt bewonderen. Mocht je toch niet zo goed kunnen wandelen, dan kan je toch nog tot op de parking rijden. Het is al de moeite voor de sequoia's die hier staan. Geniet van hun grootsheid, hun prachtige roodbruine ruwe schors en voel je nederig.

• Weetje: De oudste bomen in Mariposa zouden hier al 2700 jaar staan. Niet niks dus. Omgevallen sequoia's bieden wetenschappers een unieke kans om - aan de hand van de jaarringen - het milieu in het verre verleden te bestuderen. De Washington Tree en de Grizzly Giant behoren tot de grootste ter wereld. Lang heeft men ook geprobeerd om bosbranden te voorkomen. Ondertussen heeft men echter geleerd dat bosbranden net goed zijn voor de overleving van sequoia's. Een sequoia houdt immers van ruimte rond zijn stam en er zijn merkelijk meer jonge sequoia's na een brand. Men probeert nu stukken georchestreerd  af te branden.

• We rijden terug richting Yosemite valley en zo verder naar de Tiogapas. Als je vroeg of laat in het jaar bent, controleer dan even of de pas open is. Hier is de weg merkelijk smaller en dat is toch even slikken. We zijn onze grote brede jongen nog niet helemaal gewend. De Tiogapas is mooi, heel mooi. Het doet ons wat denken aan Gorges de Verdon maar dan groter. De bomen zijn groter en de bergen zijn hoger. We zitten al snellen boven de 3000m en dat met stralende zon. Ideaal dus.

Mono Lake en Body

• Lee Vinning heeft een goede camping. Van op de camping zie je alvast het mooie Mono Lake. Er zijn douches . Stroom is voorhanden. Toilet kan op onze plek aangesloten worden. Dat is ook even wennen. Die luxe hebben we in Europa nog niet gezien.

• Vandaag gaan we in alle vroegte naar het Mono Lake kijken. We zijn 's morgens nog altijd vroeg en eigenlijk vinden we dat prettig. We hebben al heel wat gedaan vooraleer de grote hitte toeslaat. Via de HW120 rijden we naar het zuiden van het Mono Lake. Even een stukje onverharde weg en dan kom je op een mooie ruime parking. Hier kan je je jaarpas gebruiken.  Lees zeker ook de infoborden. Vrij snel na de parking zie je tot hoever het lake in de 50er jaren nog kwam. Over een mooi pad wandel je naar het meer. Onderweg kom je al mooie tufa's tegen. Deze zijn allemaal nog door het water gevormd. Omdat ze nu volledig uit het water liggen, groeien ze niet meer. Het is een wonderlijke omgeving, zeker in de vroege morgen.

• Weetje: Het Mono Lake behoort tot de oudste meren van de US. Het meer dat je voor je ziet is trouwens een zoutmeer met een zoutgehalte  dubbel zo hoog als dit van de zee. Het water wordt toegevoerd door rivieren en bronnen onder het meer. De combinatie van de mineralen van de bergen en het zoete water vormen de prachtige zoutpilaren.  Er vertrekken geen rivieren vanuit het Mono Lake. Er is alleen verdamping. Sinds 1945 echter is er haast geen toevoer meer van rivieren. LA gebruikt dit water voor de watervoorziening van de stad. Dit met desastreuze gevolgen. Het water is ondertussen minstens 12 meter gezakt. Tufa's komen boven en zelfs uit het water te liggen en groeien hierdoor niet meer. De tufa's die je hier ziet kunnen trouwens 900 jaar oud zijn. Sinds 1994 is het gebied beschermt en probeert men het waterpeil weer op zijn oude niveau te brengen.

• Weetje: De Nasa heeft in het Mono Lake een nog totaal onbekende levensvorm ontdekt.

• We maken nu een omweg naar Body. We rijden een 50km noordelijker. Via een onverharde weg slaan we naar rechts. Hier ligt het spookstadje Body. Na de goldrush is het stadje leeg gelopen en alles staat er nog zoals ze het hebben achter gelaten. Het stadje was echter veel groter. Een grote brand heeft heel wat in de as gelegd. Toch blijft het nog altijd de moeite om te zien.

• We rijden onze weg terug naar het zuiden. Bischop is onze eindhalte voor vandaag. We hebben nog wat last van de warmte. We halen wat vers fruit en gaan eens kijken bij Erick Schat, de plaatselijke beroemde bakker. Het doet heel erg Duits aan en het krioelt er van het volk.

• In Bischop gaan we de campground op.

Death Valley

• We rijden door Death Valley en vertrekken dus extra vroeg om de zware hitte hier een beetje voor te zijn. Nu hebben we geluk. Het is bewolkt en het heeft afgelopen nacht zelfs geregend. De temperaturen in Death Valley zijn dus nog vol te houden. De omgeving is ronduit schitterend. We stoppen dan ook geregeld om al dat moois te aanschouwen. We moeten flink klimmen. Helemaal boven gekomen, stoppen we even aan een kleine kloof. Hier worden we helemaal gratis getrakteerd op een live show van de US Airforce. Horen en zien vergaat als deze toestellen over de hoofden scheren en de kloof induiken. De afdaling is haast eindeloos. We zien in de verte de immense zandvlakte en het is net alsof deze maar niet korter bij wil komen. Op deze vlakte zitten we volledig onder zeeniveau. Dat geeft toch wel een apart gevoel. Opnieuw mogen we stevig klimmen.

• We belanden in Stovepipe. Hier liggen de beroemde duinen. Normaal raden ze ten stelligste af om de duinen te betreden na 10 uur maar het is nog altijd bewolkt. Dat zal mijn man dus geweten hebben. Als hij een stuk de duinen is ingewandeld, begint de zon ineens te schijnen. Binnen enkele tellen is het bloedheet en het zand verschroeiend. Pas dus op. Gelukkig had hij water bij, hoe kort zijn trip ook was.

•  Net buiten het park overnachten we.

• Las Vegas bewaren we voor onze terugweg. We vinden het nu nog te warm.

• We nemen wel een kijkje bij de Hoover Dam. Deze had ik dus indrukwekkender verwacht. Als je er langs komt, zeker eens gaan kijken maar ik zou er zeker geen km's voor om rijden.

Route 66

• We rijden naar Kingman. De route 66 dient zich aan. We gaan allereerst bij D'z eten. Je gaat hier sowieso al iets eten om te genieten van het 60er jaren interieur. En als extraatje is het eten ook nog best lekker. Ik probeer ook eens een float root beer. Dit is een soort soda (die een beetje naar apotheker smaakt) met een bol ijs. Bwa, ik heb het geprobeerd maar 1x is wel genoeg. 

• Buiten zie je ook nog een machtige trein en ook de toerist info is een bezoekje meer dan waard. Je kan hier trouwens een boekje krijgen waarin je stempels kunt zetten van iedere beroemde plek aan de route 66. Zo ver wil ik nu ook weer niet gaan.

• Route 66 kan jongeren misschien niet zo bekoren. Voor ons is het pure nostalgie. Onderweg stoppen we ook nog aan een oud benzinestation dat daar toch wel heel fotogeniek ligt te wezen.

• We worden moe en de eerstvolgende campground zou nog ver zijn. Aan een benzinestation aan de rechterkant zien we een plaatje campground. We rijden ongeveer 1km over niet verharde weg. Het is erg primitief maar wel heel rustig.

• Williams is ook weer zo een echt route 66 stadje. Toeristisch OK maar wel leuk toeristisch. Ook hier weer een echte jaren 60 kroeg. We zullen geen dorst hebben :-) Er is ook een winkel met gegarandeerd amerikaanse spulletjes. Geen made in China dus. Ook wel leuk.

Grand Canyon

• We vervolgen de route en slaan dan af naar de Grand Canyon.

• We proberen een camping te vinden in het park maar helaas is alles vol. We rijden terug tot net buiten de ingang. Hier is een grote camping met nog heel veel ruimte.

• We rijden direct terug Grand Cayon in. We vinden heel vlot de grote parking. Alvorens naar de toerist info te gaan, kijken we natuurlijk eerst aan het uitzichtpunt. Wat had je gedacht. Nu heb je zoveel dingen gelezen, zoveel foto's gezien en zoveel documentaires en toch kan niets jou voorbereiden op deze aanblik. Onze mond valt open. Dit krijg je gewoon niet gevat op een foto. Hier trekken we ons totaal niks van aan en nemen natuurlijk veel te veel foto's. We gaan eens kijken op het bezoekerscentrum. In ieder park krijg je een superhandige folder met een plannetje. Je krijgt bij het binnen komen ook een krantje. Hier staan alle wandelingen op met hun moeilijkheidsgraad. Heel handig.

• Ook hier hebben ze weer een erg praktisch shuttle systeem en ook nog helemaal gratis.

• We nemen ook de shuttle naar een plekje gekend voor de avondzon. Hoe warm het ook is, neem toch een trui mee. Het koelt behoorlijk af als het donker is. De avondzon is alleszins prachtig. We zien heel veel mensen wachten men foto's nemen tot de zon echt onder gaat. Neem zeker wat eerder foto's van de kloof. Dit strijklicht geeft toch wel mooie plaatjes.

• Vandaag gaan we de south rim met de rode bus doen. Deze tour is gekend voor zijn prachtige uitzichtpunten. Het leuke is dat je hier kunt combineren. Je kunt dus een stuk langs de kloof opwandelen en dan weer de bus nemen. Als je wilt wandelen, neem dan het eerste stuk. Hier is minder begroeiing. Pas wel op als je kinderen bij hebt. Er is bepaald niet overal afsluiting en het gaat verdomde diep naar beneden. Nu ja, wij stoppen overal. Wandelen naar ieder uitzichtpunt en nemen er de tijd voor. Hier ben je wel een paar uur zoet mee. En ieder uitzicht weer blijft adembenemend. Je wordt er telkens stil van. In de vroege namiddag zijn we weer terug.

• Vandaag nemen we met pijn in het hart afscheid van de Grand Canyon. We vertrekken via de oostelijke zijde. Natuurlijk stoppen we aan ieder uitzichtpunt. Hier zullen we vaak van heimwee in ons hart aan terug denken.

• In Cameron is een soort Indiaanse handelspost. Jammer dat alles toch wel duur is en niet altijd authentiek.

Page

• Richting Page rijden we door een wijds landschap dat toch niet eentonig wordt.

• In Page gaan we eerst winkelen. Er staan wel overal grills op de campgrounds maar we kopen ons toch een handige BQ. We gaan naar de dam kijken en krijgen hier onze eerste voorbode van de waterproblemen in dit deel van de US. Het water in het meer staat echt wel bijzonder laag. Toch zijn de rotsen die afsteken tegen het water heel mooi.

• In Page nemen we aan de rand van het dorp een camping. Ze is niet spectaculair maar zeker voldoende.

• De Antilope kloof staat op het programma; Dit is ontzettend mooi maar toch ook wel heel erg prijzig. Als je de parking op rijdt, mag je dadelijk 8$ pp betalen. De kloof zelf kost 40$ pp. Wij gaan om 10 uur. Als je een uur later gaat, moet je 80$ pp betalen. Dit heeft te maken met de lichtinval in de kloof. Je rijdt met de jeep een stukje tot aan de kloof. We hebben gelukkig een goede gids die er rustig de tijd voor neemt zodat we de nodige foto's kunnen nemen. Op een uur tijd staan we aan de andere kant van de kloof. We wandelen in een rustig tempo terug. Het wordt nu merkelijk drukker tot zelfs benauwend druk. We zien ook de lichtinval waar alles om te doen is. Door de massa volk kan je amper nog een fatsoenlijke foto nemen. Mij benauwd dit. Ik persoonlijk hou ook iets meer van de zachtere lichtinval. Alles samen zijn we 2 uur weg geweest.

Monument Valley

• We blijven deze weg volgen om naar Monument Valley te rijden. Onderweg stoppen we geregeld om foto's te nemen.

• We overnachten aan het National Momument van de Navajo's. Je moet je even aanmelden aan de toerist info. Hier is een kleine gratis camping die prachtig gelegen is. Van hieruit kan je de kloof inwandelen of je kan gewoon vanuit je stoel genieten van het mooie uitzicht en de avondzon. Er is geen stroom voorhanden.

•  Monument Valley is ook weer zo een plek waar de foto's niet kunnen weergeven wat je in werkelijkheid ziet. Het is in niets te vergelijken met Grand Canyon maar de schoonheid is eveneens verbluffend. Ook al weten we dat de schoonheid in een foto niet te vangen is, stoppen we toch om de nodige foto's. Er loopt één grote hoofdweg, die we natuurlijk ook van voor tot achter rijden. Daarnaast proberen we telkens via zijwegen overal zo ver mogelijk in te rijden. Het is de moeite.

• In Bluff is er het één of ander spektakel voor paarden. Ik heb medelijden met de beestjes. Het is bloedheet.

Canyon de Chelley

• Canyon de Chelly is een kloof zoals de Grand Canyon, maar daar houdt de vergelijking wel op. Deze kloof is zeker niet zo indrukwekkend maar ze bezit wel een rustige schoonheid. Als je goed kijkt, zie je helemaal onder al een voorbode van Mesa Verde. Ook hier was er een nederzetting in een opening van de rotswand. Het weer is broeierig en er hangt een onweer in de lucht.

• Aan de rand van Canyon de Chelly heb je een campground. Gewoon netjes.

Mesa Verde

• We vervolgen onze weg naar Mesa Verde. Hier krijgen we zelfs even hagel cadeau. Het brengt niet echt veel verkoeling. Vanaf het bezoekerscentrum tot aan de nederzettingen is best een stukje rijden. Je komt onderweg een camping tegen met super vriendelijke ontvangst. Vanaf de grote parking is het maar een klein stukje wandelen tot aan het uitzicht van de kloof. Voor diegenen die niet goed kunnen, genieten op deze manier toch nog van het dorp. Er gaat een geasfalteerde weg naar beneden en hier kan je in het dorp gaan kijken. Je kan de kloof verder volgen. Op verschillende plaatsen zijn opgravingen. Leuk om te zien maar meer vonden we er ook niet aan. Dan heb je vanaf een parking zicht op een tweede nederzetting. Deze nederzetting is, via de andere kant van deze kloof, alleen maar te bezichtigen samen met een ranger. Dit is betalend en de tickets moet je reserveren aan de ingang van het park bij het visitor center. Hou er rekening mee dat je voor deze bezichtiging ladders moet doen.

• Wij kamperen aan de overkant van het visitor center van Mesa Verde. Deze camping heeft niets met het park te maken. De bediening is echt super vriendelijk.

Durango, Silverton en Ouray

• We hebben maar een korte rit voor de boeg. We gaan niet verder dan Durango. Hier zitten we de mobilhome direct op de camping aan de rand van het stadje, richting Silverton. Aan de camping stopt een lekkere ouderwetse trolleybus die ons gratis naar het centrum brengt. Ideaal dus. Durango is een leuk stadje zonder veel kapsones maar toch met dat tikje westernsfeertje dat het net apart maakt. We lopen hier de gezellige winkeltjes in en uit. En ontdekken dat in een sportwinkel een keur aan wapens te koop zijn. Op het einde komen we aan het station. Hier is een museum dat je zeker even moet binnen lopen. Hier staan oude treinen, auto's en gebruiksartikelen. Echt de moeite en ook nog gratis. Je kan op de toerist info ook een ticket bestellen om met de speciale stoomtrein naar Silverton te rijden.

• Durango camping: aan de rand van het stad langs de weg naar Silverton. Ideaal om het stadje te bezoeken. De bediening is niet super maar het kan er mee door. Wat wel leuk is, is dat de oude stoomtrein 2x per dag echt midden over de camping komt gereden. Zeker kinderen zullen dit super vinden.

• Ook vandaag hebben we niet een echt verre rit opstaan. Er moet echter eerst gewinkeld worden. We hebben de voordelen van de City Market ontdekt. Heel veel verse spulletje en hun brood vinden we ook ok. Ze hebben ook sla-boxen met jonge gemengde sla die super lekker is.

• Het is een mooie rit naar Silverton en het is een meer dan behoorlijke klim. Een zeker moment zien we Silverton onder ons liggen. Dat betekent dat we hoger zitten dan 2750m - de hoogte waar Silverton op ligt.

• Wat is Silverton een leuk dorp. Het ligt in een prachtig dal. Alleen de hoofdstraat is geasfalteerd. De zijstraten bestaan uit aangestampte aarde. Je verwacht in dit stadje ieder moment een stel joelende cowboys die om de hoek gevlogen komen met hun paarden. Loop ook eens bij een bank binnen. Ik dacht dat dit enkel nog in films bestond.

• Hier zijn ook heel wat oude zilver- en goudmijnen. We rijden naar eentje toe door een prachtige omgeving. De weg is niet geasfalteerd maar zeker doenbaar.

• Als je Silverton binnen rijdt, heb je achter de toerist info een camping. Hier gaan we op. Weer echte US vriendelijke bediening. De camping is niet mooi maar de omgeving maakt wel iets goed.

• Het nadeel van zo hoog in de bergen te staan, is natuurlijk dat het 's nachts steenkoud is. Maar een wereld met een rijmlaagje is ook wel mooi. De weg richting Ouray is echt wel bijzonder mooi. Met momenten vinden we het zelfs mooier dan de Tiogapas.

• Ouray is ook een stop waard en wel om twee redenen. Het is toch wel iets minder toeristisch dan Silverton en daardoor net dat tikje meer authentiek. Toch doet het voor ons nog heel erg western-achtig aan. En de tweede reden valt niet direct op maar moet je zeker doen. Je zult onderweg misschien gezien hebben dat er hier nog actieve mijnbouw is, op kleine schaal weliswaar, maar och. Hier in Ouray vind je een winkel waar je alle materialen kunt kopen. Waar vind je zoiets nog gewoon in de hoofdstraat.

Black Canyon of the Gunisson

• We gaan meer en meer noordelijk. Onze volgende halte is de Black Canyon of the Gunisson. Als het regent, zou de canyon er heel onheilspellend uitzien. Alleen hebben we nu stralende zon. Maar hij is best woest en donker. De canyon is op plaatsen 600m diep en maar 450m breed. Het donkere gesteente accentueert dit nog eens.

• We rijden nog een stuk noordelijker en nemen onze eerst KOA. Je krijgt bij Cruise America een boekje met alle KOA campings in samen met een kortingkaart.

Rocky Mountains en Cheyenne

• We blijven ons ritme van 's morgens vroeg te vertrekken houden. Dit bevalt ons prima. Als de plek echt toeristisch is, zijn we er in het merendeel van de gevallen voor de grote massa en kunnen we in relatieve rust genieten. We rijden nu verder naar de Rocky Mountains. Hiervoor nemen we de I70. Ik had verwacht dat dit een saaie rit over de autoweg zou worden maar niets is minder waar. Eerst rij je door een kloof langs de Colorada en dan ga je stijgen, maar echt wel stevig stijgen. Onze mobilhome kreunt. Sommige vrachtwagens gaan ons gezwind voorbij. Anderen puffen zelfs nog harder dan wij. Maar het blijft allemaal doenbaar.

• Iets voor Denver, gaan we van de I70 af, de 40 op. We vinden direct een zalige picknickplek en blijven hier zelfs even luieren. Het ruikt er helemaal naar dennenbos en de eekhoorntjes zien we
  
  van alle kanten rond dartelen.

• We moeten opnieuw een stevige col over. Dan komen we in een heel grote vallei. Dit is, zo te zien, een echt skigebied met alles erop en eraan.

• In de volgende vallei ligt ons meer en onze camping. En wat een juweeltje van een camping is dit. Er is prima ontvangst. Niet alle plaatsen hebben een stroomaansluiting. Je hebt hier een geweldig uitzicht over het meer  - aan twee kanten zelfs - en in de verte zie je de Rocky Mountains. De camping beslaat eigenlijk een volledige kleine landtong.

• Vandaag gaan we de Rocky Mountains ontdekken. We gaan hier zowat de hoogst gelegen weg van de US over. Als ik in het visitor center zeg dat ik moeilijkheden heb om te wandelen (ik heb geen evenwicht in één voet) werken ze ons een mooie tour uit die ook buiten het beschermde gebied loopt. De pas is prachtig. We genieten van geweldige uitzichtpunten. Het lijkt wel alsof we op deze vakantie geen genoeg krijgen van de uitzichtpunten. Maar ieder punt is weer anders. Elks of wapiti's  zien we alleen maar van ver. Elanden laten zich helaas niet zien. Misschien is het ook net iets te druk. Het is zaterdag, prachtig weer en dat is wel te zien. De rangersroute volgen is met momenten iets sneller gezegd dan gedaan. Af en toe moeten we behoorlijk zoeken. Maar ja, dat verhoogt natuurlijk alleen maar de pret. En als je een streek gaat verkennen, kan je toch niet mis rijden...of wel ;-)  We komen alleszins ergens door waar een watervloed het afgelopen jaar zowat alles heeft mee gesleurd. Wat kan de natuur toch sterk zijn. Ook kunnen we volop genieten van de prachtige gouden herfstkleuren.

• De volgende morgen staan we zelfs op als het nog pikkedonker is. We gaan Elks spotten. Aan de ingang van het park is een grote weide. Hier zouden in de vroege morgen de elks samentroepen. En vermits het herfst is, laten de mannetjes duidelijk van zich horen en wordt het territorium bewaakt. Het is koud maar wat hebben we hiervan genoten. We proberen zo stil mogelijk te zijn. We zijn trouwens niet de enige die dit mooie schouwspel willen zien. Onze dag kan niet meer stuk.

• We doen opnieuw de pas en stoppen waar het gisteren toch wel net te druk was. En ook al hebben we de pas gisteren gedaan, dit verveelt nooit.

• We rijden op ons dooie gemak verder naar Cheyenne.

• Aan de rand van Cheyenne nemen we een KOA. Alles is prima verzorgd maar toch vinden we deze vrij duur. Er is geen openbaar vervoer naar het stadje. We moeten sowieso onze mobilhome nemen. Het is toch wel te ver om te voet te gaan.

• Cheyenne is voornamelijk gekend voor zijn grote rodeo in de zomer. Dan zouden ze hier van heinde en verre naar toe komen. Nu is het een beetje een uitgestorven stadje. Maar als je hier door komt, stop dan even aan de Wrangler. Als je een cowboyhoed wilt kopen, is dat hier wel de plek. Ook hebben ze ontzettend veel keuze in boots. Mijn man heeft hier een stevige winterjas gekocht. Die zijn toch een stuk beterkoop dat thuis.  Voor de rest is er veel leegstand. Langs de grote parkeergarage is ook een eetgelegenheid. Super lekker eten! Zeker doen.

Custer State Park, Mount Rushmore en Badlands

• Vandaag hebben we een flink stuk rijden voor de boeg. We willen in Custer geraken. Dit gaat eigenlijk ontzettend vlot.

• In het centrum van Custer, achter de toerist info, vinden we een camping. Veel is er niet, maar we hebben stroom en water en de bediening is prima.

• Op de camping krijgen we ook te horen dat het "Buffalo roundup" is.  Vrijdag in alle vroegte zou dit spektakel beginnen en ze verwachten 15.000 man. Dan blijven wij natuurlijk hier wat langer dan gepland. Het is een gezellig stadje met een paar winkeltjes. In de vroege avond komen de herten tot haast aan onze mobilhome aan het gras knabbelen.

• We willen vandaag het Custer state park bezoeken. Dit is een state park en geen national park. Hier geldt onze jaarpas dus niet en betalen we 15$ inkom.

• We nemen direct de wildroute aan de zuidkant van het park. Dit is een vrij rustige, niet heel brede weg. Als eerste komen we de prairiedogs tegen. Wat zien dat er toch lieve beestjes uit. Nieuwsgierig piepen ze uit hun holletjes.

• Iets verder zien we een hele kudde buffels vlak bij de weg. Wat zijn dit toch imposante beesten met hun enorme kop.

• Op een info punt vragen we naar het weekend. Blijkbaar gaan de parkings al open om half zes. Geeeeuuuwww. Rond 9 zou het spektakel beginnen.

• Iets verder zien we pronghorns. We hadden ze al een paar keer van ver gezien maar deze zitten vlak bij de weg. We rijden er zo rustig mogelijk langs.

• Voor de noordkant wordt onze mobilhome opgemeten. Hier zijn 6 smalle, lage tunnels. 3 kunnen we niet doen. Deze vermijden we dus. Dit is een mooi stuk maar niet mooi genoeg om nog eens met een mobilhome te doen. We konden door de tunnels, dat klopt. Maar het was pijnlijk nipt. Ook op bepaalde stukken weg konden we net met onze wielen over het asfalt. Dit is heel erg geconcentreerd rijden en dan gaat de pret er een beetje af. Vanuit één van de tunnels zie je trouwens Mount Rushmore liggen. En je rijdt ook over een houten brug die haast een volledige cirkel maakt.

• Mount Rushmore: ieder hoofd is een kleine 20m hoog. De mond is een kleine 6m breed. We zien hier heel wat chauvinistische Amerikanen. We vinden het een bezoekje waar voor de hoofden - dit moet toch een waar titanenwerkje geweest zijn. Maar we vinden het ook de moeite om dit chauvinisme te zien. Alles wordt wel heel erg serieus genomen.

• Onze mobilhome geeft ondertussen aan dat hij nieuwe olie wil. In Custer vinden we een garage en voor 55$ is dat in een uurtje gefixt. Cruise America betaalt dit trouwens terug. Maar wat een verschil met de hoge prijzen hier bij ons. 

• Mijn haar moeten trouwens dringend geknipt. In Custer vind ik een zaak die dat haast onmiddellijk wilt doen. Ik geloof dat het interieur in de laatste 50 jaar niet meer veranderd is. Maar ieder haarspiertje zit strak op zijn plek en ik betaal 15$. Volgens mij zie ik er erg retro uit en retro is in dus....

• !!! TIP !!!Het is nog vrij vroeg en ik heb gisteren bij het binnen komen van Custer een paars huis gezien met veel volk voor de deur. We gaan iets gebruiken in de "Purple Pie Place". Je raadt het al. Je krijgt hier superverse pies. Wij nemen hier nochtans een ijs. Dit werd ons door de plaatselijke gasten ook aangeraden. De ijs zou ook zelf gemaakt zijn. Ze nemen een lang schaaltje, doen hier een flinke geut chocoladesaus in, hier gaat een flinke scheut karamelsaus over (we slikken al eens). Daar komen 3 brownies op, 3 bollen ijs, een berg slagroom zodat alles verdwenen is, bruine suiker erover en nootjes naar keuze en nog een kers ter versiering. Smakelijk. Sta je ervan te kijken dat wij 's avonds nog altijd geen honger hadden. Maar het was wel erg lekker :-)

• Vandaag gaan we een stukje rijden. We willen de Badlands bezoeken. We rijden over de bochtige weg door het Custer Park en we zien een bighornsheep yeaahhhh. Dan gaan we via de 79 naar Rapid City en zo verder de 44 op tot de Badlands. Onderweg ben ik een beetje bang dat het gaat tegenvallen. De omgeving is niet echt de moeite om zo ver te rijden. Behalve een heel grote kudde buffels, is er niet veel te zien. Aan de toerist info nemen we een kaartje. Er zijn twee wegen door de Badlands. Doe ze echt alle twee. Wat is dit de moeite. We nemen eerst het korte stuk richting autoweg en dan het langere.  Ik weet het, ik herval weer in herhalingen maar wat een spectaculaire uitzichten! Het is hier wel bloedheet. We beschermen ons goed tegen de zon. De witte rotsen verblinden haast. Er staan geregeld bordjes dat je moet oppassen voor ratelslangen. Die hebben we niet gezien (en we zijn er niet kwaad om).  Je moet de scenic gewoon haast al wandelend met de mobilhome afleggen. Je stopt telkens op de grote parkings om te genieten. Wat misschien een beetje raar is dat je aan één kant een kale vlakte ziet en als je je omdraait een indrukwekkende kloof. In deze streek zouden ze ook veel fossielen gevonden hebben. Er is een kleine info-wandeling.  Er zitten ook prairiehonden. Wat zijn dat toch schattige dikzakjes.

• Terug in Custer maken we gebruik van de pizzaboer die op de camping komt. Lekker en makkelijk.

• Op een ontiegelijk vroeg uur opgestaan vandaag. We volgen de noordroute en staan vrij snel in de fille. Is dat lang geleden. Nu ja, we vervelen ons niet. Een natuurpark zien wakker worden, heeft ook wel iets. Alhoewel volgens mij alle beesten zo ver mogelijk van de drukke weg afblijven. We parkeren op de speciale mobilhomeparking en vertrekken, zoals de rest, met onze stoeltjes. Gelukkig brengt een shuttle ons tot aan de grote weide. De shuttle is hier trouwens een gele schoolbus. Onze benen zijn een beetje te lang maar nu hebben we hier ook eens ingezeten. We mogen niet met propjes gooien van de chauffeur. Er is veel volk maar de weide is zo groot dat dit niet eens opvalt.  Nu begint het wachten. Je kan ondertussen koffie en een Amerikaans ontbijt kopen. Pancakes waar de siroop van afdruipt. Dat is mij toch nog net iets te vroeg. Rond half tien wijst iedereen naar de top van de tegenoverliggende heuvel. De buffels komen eraan. Iedereen wordt dolenthousiast. 1500 buffels komen over de heuvelrug gedenderd. Als wordt in strakke banen geleid door rangers en vrijwillige helpers te paard en ook heel wat zware Amerikaanse jeeps. Als de bizons voor ons door komen, is er een luid gefluit, gejoel en applaus voor dit knappe staaltje van drijven. Eens per jaar wordt de kudde geïnspecteerd. Er wordt gekeken hoeveel bizons er mogen blijven in verband met de begrazing. De rest wordt verkocht.

• We gaan ook eens in de corals kijken waar de bizons geïnspecteerd worden.  Ondertussen eten we bonen en een buffelburger. Leve de natuurreservaten ;-)

Yellowstone via Cody

• We nemen afscheid van Custer. Het gaat nu richting Yellowstone via Cody. De bedoeling is om in Buffalo te overnachten maar we zijn vroeg. Op de toerist info raden ze ons hier aan om de scenic te nemen. Die is alleszins mooi. We zien wel overal trailers. We gaan er foutievelijk van uit dat de jacht al begonnen is maar later horen we dat dit de round up is. De koeien die op open ranches lopen, moeten bijeen gedreven worden. En dit wordt dus nog voornamelijk per paard gedaan. In dit gebied zouden ook behoorlijk wat elanden zitten. Die laten zich echter niet zien.

• We stoppen in een godvergeten stadje en nemen hier een campground. Er moet ook dringend nog eens gewassen worden. Zoals op toch wel veel campings, staan hier wasmachines waar je quarters kunt ingooien.

• Cody is natuurlijk voornamelijk gekend door Buffalo Bill. Als wij er zijn, is het een druilerige, vrij koude dag. Eigenlijk ideaal om het museum te bezoeken. Het zou de moeite zijn. Wij hebben het echter niet gedaan. Misschien omdat we geen geweldige fans zijn. We struinen een beetje door het dorp en sukkelen door de regen terug naar de camping.

• In Cody iets achter het centrum (in de draai) gaan we de campground  Pandorosa op. Niet goedkoop, de nabijheid van Yellowstone is voelbaar.

• In de Walmart doen we de nodige inkopen zodat we in Yellowstone niets moeten bij zorgen.

• Iets achter Cody gaan we de dam bezoeken. De locatie is mooi. Maar eigenlijk spectaculairder zijn hier de WC's. Gedver.... hier moet je geen hoogtevrees of wat dan ook hebben. Je doet je wc open en kijkt in toch wel een erg diep gat. Hier krijg je echt de kriebels op. Je laat je kinderen met hun kleine billetjes hier niet alleen op zitten. brrrr

• De weg richting Yellowstone levert alvast mooie plaatjes op.

• Yellowstonepark: we vergeten even dat we midden op een vulkaan staan. Ik zou een hoop omschrijvingen kunnen geven, maar geen enkele voldoet. Je treedt binnen in een andere wereld, een andere dimensie. Toch hadden we meer dieren verwacht, een beetje raar terwijl we er toch heel wat gezien hebben. Maar op alle folders van Yellowstone staan de dieren centraal terwijl het eigenlijk de natuur is die de boventoon voert. We komen via de oostzijde binnen en belanden vrij snel aan het grote meer. Van ver zien we de rook al opstijgen aan de oevers. We stoppen aan de rangerspost. Een deel van de wegen zijn opgebroken. We passen onze route hierop aan.

• Fantastische watervallen: Aan de volgende kruising volgen we Canyon Village. Net voor we in Canyon village aankomen, gaat er een weg naar rechts naar de Lower Falles en Upper Falls. wat verderop bekijken we de geweldige watervallen. De lower fall is bijna 100m. Een heel geweld. De wanden van de kloof hebben verrassend gele en okertinten. Hier begrijp je hoe Yellowstone en zijn naam komt. Vanaf de parking en de uitzichtpunten is zeker de lower fall goed zichtbaar. Je kan er natuurlijk wel naar toe wandelen via beide oevers. Kijk hiervoor in de krantjes en bevraag je voor langere wandelingen altijd even in een rangerspost.

• Buffels: Yellowstone is ook gekend voor zijn buffels. Die zien we dan ook over de weg lopen. Het zijn toch wel erg grote jongens. We geven hen dan ook telkens voldoende ruimte. Ze kunnen best onberekenbaar zijn. Onderweg stoppen we om een hele kudde te bewonderen. Speciaal voor ons zwemmen ze zelfs de rivier over :-)

• Norris Geysir Basin is ons eerste echte bezoek binnen Yellowstone.  Dit is absoluut een stop waard. Je krijgt hier alle soorten vibraties. De plek betovert je maar toch ergens diep vanbinnen krijg je een beetje de kriebels. De hel in een mooie verpakking. Norris ligt op maar liefst 2.300 meter hoogte. Behalve aan de temperatuur, is dit eigenlijk nergens aan te zien. Dampende aarde geeft ons toch het gevoel dichter bij het aller diepste van de aarde te zijn. Porcelain Basin is een kleine wandeling. Je loopt door  de overkapping van de  rangerspost en kijkt onmiddellijk uit over een andere wereld. Loop rond over het aangelegde pad en verbaas je over mooie diepe blauwe poelen, kijk naar de pruttelende stinkende modder en bewonder de kleuren van alle soorten mineralen. Back Basin vertrekt vanuit de rangerspost maar gaat de andere kant uit. Hier heb je, op enkele uitzichtpunten na, geen overzicht. Je wandelt tussen bomen en wordt op iedere hoek verrast door een diepe dampende poel. En wie weet, misschien heb je het geluk dat Steamboat Geysir zich van zijn beste kant laat zien. Hij kan tot meer dan 100m de lucht in spuiten. Alleen is hij zo grillig als de pest. Natuurlijk blijf je op de paden. Dit is gevaarlijk gebied en de aardkorst kan dun zijn. Maar het is allemaal zo verrekte mooi.

• Ander wild: tja, zoals ik in het begin al zei, we hadden meer van het wild verwacht. We zien heel wat bizons, dat zeker. Muildierherten zien we minder dan buiten het park, wapiti's zijn talrijk aanwezig. We hebben coyotes gezien. Er zijn beren, maar ze laten zich slechts zelden zien. Wij hadden er net eentje gemist. Hetzelfde geldt voor wolven en elanden. Voor ons staat de weergaloze natuur het beste in ons geheugen gegrift.

• West Yellowstone is een stadje aan de ingang van het park aan westelijke kant. Hier zijn enkele campground of RV parks waar je goed kunt overnachten. Hier zijn ook campgrounds die ook laat in het najaar nog open zijn.  Wij hebben overnacht bij Wagon Wheels eind september/begin oktober. De KOA is dan gesloten. West Yellowstone is natuurlijk ook een prima uitvalsbasis om Yellowstone National Park te bezoeken.

• West Yellowstone is niet echt groot en bestaat uit rechte straten. Toch heerst er een soort gezelligheid. Natuurlijk zijn er tal van souvenirwinkels - wat had je gedacht zo kort bij het park - maar die plegen niet echt afbreuk.  Er zijn ook legio plekjes om te eten. Wij hebben oa gegeten in  de  Canyon Street Grill. Super verse burgers, prima kwaliteit en het leuke interieur krijg je er gratis bij. Van hier uit kan je ook altijd een bezoekje brengen aan de Earthquake Lakes, meren die ontstaan zijn door de hevige aardbeving van 1959. Je wordt wel even stil als je ziet wat de natuur allemaal kan aanrichten.

• Via Madison zouden we naar West Thumb rijden maar deze weg is afgesloten na Old Faithful afgesloten. We rijden dus direct door naar Old Faithful om de ergste drukte voor te zijn en komen zo rustig terug en stoppen dan bij alle bezienswaardigheden. Hier kunnen we onze dag meer dan genoeg mee vullen.

• Old Faithful: We parkeren onze camper op de immense parking. Ruimte zat. Toch een voordeel om zo na het seizoen te gaan. Je moet natuurlijk wel meer rekening houden met regen en koude.  We hebben een droge, bewolkte en frisse dag. Aan de parking te zien, komt hier in de zomer massa volk.  Natuurlijk gaan we direct kijken aan de Old Faithful. Zijn naam dankt deze geiser aan de regelmaat  (om de 90 min) waarmee hij gedurende ongeveer 5 minuten zorgt voor het nodige spektakel. Ongeveer 40m spuwt hij stoom en water de lucht in.

• Upper Geysir Basin wordt door het merendeel van de busladingen toeristen gemeden (geen tijd). Deze mooie plek ligt als een verlengde van de Old Faithful.  Dit terrein is amper 4km lang en 1.5km breed en hier liggen kwart van 's werelds geisers. Dit moet je dus gewoon zien. Overal zijn mooie paden en vlonders aan gelegd. Dit is een makkelijke aangename wandeling waar je ogen te kort hebt en natuurlijk veel te veel foto's neemt.  Waar je ook gaat, je ziet altijd wel ergens een geiser in actie. En met een beetje geluk zie je de Castle Geysir in actie. Deze oude geiser spuit maar om de 14 uur maar wat een spektakel krijg je hiervoor! Telkens als je denkt dat het gedaan is met de pret, begint hij weer opnieuw. Hij vergast je op heel wat bisnummers.  Hier vergeet je gewoon dat het koud is. De lage, donkere wolken geven de omgeving zelfs een extra dimensie.

• Op onze terugweg krijgen we haast een overload aan vulkanische actieve velden en toch blijft het ons boeien. Eén van de beteren, voor zover je hier zoiets kunt zeggen, is dan weer het Midway Geysir Basin. Hier vind je immers de grootste warmwaterbron van het park en de tweede grootste ter wereld.

• Zo rijden we tot Madison.  We doen gewoon iedere parking, en iedere modderpoel aan en staan verwonderd van deze intense wereld. Kijk in de omgeving van Madison zeker goed rond of je wapiti's ziet. Wij hebben die hier een paar maal gezien.

• We rijden terug naar West Yellowstone. Onze dag is omgevlogen.

• We staan op met zon maar het is wel steenkoud. Het is onze bedoeling de Madison toer te doen, het is te zeggen - van West Yellowstone naar Norris, zo verder naar Canyon Village, dan de col over naar Tower Roosevelt, Mammoth Hot Springs en terug Norris. Een hele toer, wij zijn dus vroeg vertrokken.  Iets achter Canyon Village krijgen we borden te zien dat winterbanden aanbevolen zijn. Euhhh....we zien wel hoe ver we geraken. Niet heel ver dus. Onderweg hadden we ook al sneeuw gezien en nu we opnieuw stijgen, krijgen we meer en meer sneeuw op de weg. Als we een parking oprijden om de weg wat beter te inspecteren, schuiven we eigenlijk de parking op ipv rijden. We keren dus om.

• In Canyon Village vragen we even na op de info. Mammoth Hot Springs is ondertussen bereikbaar via de andere route dus via Norris naar Mammoth. Gisteren was die nog gesloten voor wegeniswerken. Ze verwittigen ons dat er nog een beetje modder kan zijn. Een beetje modder noemen die dat!!! Volgens ons is er op stukken gewoon geen weg. De wegisweg dus.

• Mammoth Hot Springs is dan ook weer een pareltje en eigenlijk niet te vergelijken met wat we tot nu toe hier al gezien hebben. Dit is een vreemde irreële constructie. Langs de flanken loopt het warme water naar beneden. Overal lopen vlonders en houten trappen zodat je alles kan ontdekken. Je kan één grote wandeling maken of je kan het opsplitsen. Wij zijn aan het dorp gaan rondwandelen, zijn een stukje omhoog gereden en zijn daar via de parking weer gaan wandelen en helemaal boven nog een keertje. Ideaal. In het dorpje - of wat daar voor door gaat - komen we deze jongens tegen. Overal bewaking van rangers om ervoor te zorgen dat je niet te kort bij komt.

• We rijden nu niet verder via de Noordelijke flank. Het is koud en er hangt sneeuw in de lucht. We willen niet vast komen te zitten. Zo een helden zijn we nu ook weer niet.

• De elanden laten ons in de steek. Hoe goed we ook gekeken hebben, we hebben er nergens gezien. Nu heeft onze campinguitbater ons gezegd dat we aan de grens met Yellowstone moeten kijken maar dan aan de buitenzijde.  Hier zou een bron zijn waar we gegarandeerd elanden zullen zien. Onderweg komen we ontzettend grote ranches tegen. De koeien zijn gewoonweg niet te tellen. Direct nadat we een behoorlijk grote stroom zijn overgereden, gaan we naar links een onverharde weg komen we aan de bron. Dit is een idyllisch plekje waar we een andere spotter tegen komen. Haast dagelijks ziet hij hier elanden alleen niet vandaag. We hebben ook borden gezien om te waarschuwen dat dit berengebied is. Die laten zich ook niet zien.  Aan de bron zelf staat een huisje dat vroeger blijkbaar eigendom was van een Duitser. Nu staat het leeg maar in de zomer kan je hier iets drinken.  De bron zelf is verrassend groot. De grote stroom komt hier rechtstreeks vandaan.

• Via de 87 gaan we dan naar het aardbevingsgebied kijken. Het is een prachtige streek met uitzichten over het meer en de bergen. Het visitor center is helaas toe. Nu ja, we kunnen zo ook wel meer dan duidelijk zien welke impact de aardbeving hier gehad heeft. Hele hellingen zijn naar onder gekomen. Het landschap is hier definitief veranderd.  Iets verder ligt Beaver Creek. Natuurlijk zien we geen bevers. Dit zijn uitermate schuwe dieren. Maar hun aanwezigheid is duidelijk zichtbaar in aangelegde grachten, afgeknaagde bomen en natuurlijk een meertje met dammetjes. Ook hier zouden elanden geregeld opduiken maar dat wil gewoon niet lukken.

• Met een stralend weer staan we op. Het vriest stevig. Het is tijd om weer verder te trekken. We gaan terug naar het zuiden.  We rijden naar Madison, over Norris en zo verder naar Canyon Village, Lake Village naar de zuidelijke ingang. We stoppen om de dampende rivier in het koude morgenlicht te fotograferen, komen onverwachts toch in mist terug maar krijgen dan weer terug stralende zon. We kunnen zelfs een coyote op zijn jacht volgen.

• West Thumb Geysir Basin is een mooie afsluiter voor de aparte wereld van Yellowstone. Nu kunnen we een Geysir park eens fotograferen in volle zon. Alles ziet er, ondanks rook en gebrubbel, veel zachter uit.

Grand Teton en Jacksonhole

• Grand Teton National Park rij je automatisch in door Yellowstone via de zuideringang - of in ons geval uitgang - te verlaten. En met de deur van Yellowstone achter je toe te doen, stap je weer in de gewone wereld. Alhoewel gewoon!!! Je zit in het meest fabelachtige landschap. Rechts van jou zie je vrij snel fabelachtige bergen haast uit het niets naar boven schieten. Eentje (de grand teton)gaat er zelfs de 4000m over. Aan een meer is een grote parking waarvan je alvast magnifieke foto's kunt nemen. Je kijkt over het mooie blauwe meer naar de hoge met sneeuw bedekte bergen. Idyllischer kan haast niet.

• Iets verder houden we ons links en gaan het park uit. In Mores zoeken we een overnachtingsplek op en dit is een tegenvaller van formaat. Onvriendelijk als een kunst verheven en ze vragen zowat 100$ om op een plek achter een benzinestation te staan waar echt niets te beleven valt. We bedanken voor de onbewezen diensten en rijden terug het park in. Achter de ingang gaan we naar links en rijden een klein stukje door. Volgens de rangers was hier nog plek op de parking en zelfs met stroom - handig. Hier staan we dus midden in het bos. Dit is echt een heel stuk beter. Ok het is koud, maar daar hebben we verwarming voor. Opnieuw staan er berenboxen en opnieuw zien we geen beren. Oh ja, deze camping koste 45$.

• stand beren O  Stand elanden 0 dat wil dus niet lukken.

• stralend weer en ideaal dus om door Grand Teton uit te rijden. Een zeker moment kunnen we naar rechts een eenrichting straat op naar Jenney Lake. Dit moet je zeker doen. Hier zien we hele kuddes wapiti's. Hier is verrassend veel volk op de baan. Toch is alles - ook verrassend - toe. Het is weekend, fabelachtig weer maar de toeristische dingen zijn gesloten. Nu ja, we wandelen waar we kunnen. Echt de bergen willen we niet gaan, dat moet je trouwens melden bij de rangers. Maar deze korte uitstapjes vinden we ook meer dan de moeite. We wandelen al rijdend verder door deze eenbaansweg. Heerlijk.

• In Moose net voor de uitgang van het park, zie je links een haast onbeduidend kapelletje liggen. Rij hier even de parking op en ga het kapelletje bezoeken. De inrichting is uitermate eenvoudig maar in plaats van een glas in lood raam, hebben ze een grote venster boven het altaar gezet. Dit venster geeft een perfect zicht op het gebergte achter de kapel. Daar kan geen kunst tegenop.

• Net achter de uitgang van het park loopt er opnieuw een weg naar rechts. Dit zou een gekend berengebied zijn. Gisteren was deze weg blijkbaar nog gesloten door verhoogde berenactiviteit. Je mag hier echter met de camper niet door. Pech dus.

• We rijden verder naar Jackson Hole  Dit vinden we ook weer zo een leuk stadje. Aan de ingang heb je een toerist info met een kleine tentoonstelling. Super vriendelijk onthaal.

• De toerist info geeft ons een mooie route met kans op elanden en beren. Zo komen we ook langs een camping door. Die is helaas toe. Ik zou de nummers van de route geven maar de wegen staan niet op onze kaart. Neem een plaatselijk kaartje bij de toerist info. Rij alleszins terug en kijk of je wapiti's ziet in het grote omheinde gebied. Dit is het elk refuge. Direct na dit gebied ga je naar rechts. Hier kom je dus langs de camping door. Je volgt de weg tot op de kruising, naar links, weer tot op de kruising en opnieuw naar links. Je komt terug op de hoofdroute uit. Heel leuk stukje, heel veel wild gezien maar geen beren of elanden. Het gebied is volgens mij ook net iets te open om deze grote jongens te spotten.

• Van uit Jackson gaan we de 22 op richting Victor. Aan de 390 gaan we af naar links. Deze weg kan je maar een stukje volgen. Dit is de weg die vanaf de andere zijde afgesloten is voor campers. Maar hier ligt de camping Fire Side Resort en die willen we hebben.  Je ziet eerst de huisjes, rijdt daar tussen door. Hierachter zie je de incheck. De weg naar achter is geweldig hobbelig. Rustig rijden dus.

• We rijden de Wilson Road of de 390 tot zover we kunnen en komen terug. Voor de uitzichten moet je dit niet doen, daar zijn we snel achter. Deze weg is dus gekend voor zijn elanden maar die hebben er duidelijk geen zin in.

• We gaan Jackson Hole bezoeken. Als je aan de kruising met de 191 komt, rijden we iets verder (dus niet de 191 op). Hier vinden we een mooie ruime parking. Het laatste stadje voor Grand Teton en Yellowstone is toeristisch, dat kan niet missen. Maar het is toeristisch op een leuke manier. In de zomer zouden er ook heel wat rodeo's plaats vinden. Die hebben wij op onze hele vakantie echt wel gemist. Een nadeel van na het seizoen te komen. Maar we hebben des te meer genoten van het stadje. Aan het stadplein zie je grote bogen van damhert- en wapitigeweien. Deze dieren verliezen hun geweien 1x per jaar en hier hebben ze er iets van gemaakt dat helemaal met het stadje past. De winkeltjes zijn leuk. Hier en daar heb je natuurlijk een echte toeristenwinkel met rasechte brol. Maar er zitten ook pareltjes tussen. Je wandelt vaak over houten overdekte voetpaden. Je hebt niet veel fantasie nodig om de dames te zien flaneren in hun lange rokken, nagekeken door de cowboys. Uit zowat alle bars dringt er cowboymuziek naar buiten. We zijn ook eens gaan kijken bij de Jackson Hole Hat Company. Hier worden cowboyhoeden nog volledig met de hand gemaakt. Je ziet ze helaas niet maken. De handgemaakte hoeden zijn toch wel boven ons budget. We gaan ook nog een messenwinkel binnen, mijn man is een verzamelaar. Maar de dame achter de balie weet hoegenaamd niets van messen.

• De vriendelijke dame van de toerist info had ons ook gezegd dat we oostelijk tot het einde van het dorp moesten rijden. Je ziet links van jou dan het elk refuge liggen. Op het einde kan je dan links langs het refuge oprijden. We zijn hier tot aan een grote boerderij gereden. Mooie omgeving maar ook weer niet mooier dan wat we gezien hebben. Hiervoor moet je dan een wel erg slechte weg vol met gaten trotseren.

• Iets buiten het dorp, richting Idaho Falls, kan er nog eens geshopt worden.

Salt Lake City

•  Er volgt nu een rustige rit. Het weer is stralend en we zijn niet gehaast. We rijden richting Salt Lake City via de 89. Dit is een mooie rustige route. Ok, het zou Frankrijk kunnen zijn zeker met dorpen met de naam Montpellier of Paris. Maar wat is daar mis mee. Zeker als je dan ook nog door die plaatsen kunnen uitrijden zonder ook maar enige file. Als presentje komen we onderweg nog cowboys tegen die hun kudde voor zich op drijven. Jaja, ze bestaan nog.

• Aan het Bear Lake houden we het al voor gezien. Jammer dat er niet echt een picknick plek is langs het meer. In Garden City gaan we een KOA op en doen het voor de rest van de dag rustig aan.

• De 89 naar Logan begint direct goed te stijgen. Je hebt vrij snel heel mooie uitzichten over het Bear Lake. Dan rij je verder naar Logan door een mooie kloof. We zijn vroeg, de zon laat zich in de kloof nog niet voelen.

• Logan is direct een heel stuk drukker. Je hebt hier de tempel van de Mormonen maar die laten we links liggen. We rijden verder naar Salt Lake City. Het is veel drukker en dat is behoorlijk wennen na de rust van de afgelopen tijd.

• Salt Lake City: hier zoeken we de KOA op. In het boekje van KOA staat telkens een korte beschrijving hoe je moet rijden - handig. Af en toe speelt geluk ook wel eens mee maar we komen telkens waar we moeten zijn. Aan deze camping zou een bus stoppen richting centrum. Dat is ook mooi meegenomen. Op de camping vertellen ze ons dat er een gratis shuttledienst om het uur naar het centrum rijdt. Dit blijkt een busje van de Mormoonse gemeenschap te zijn maar ze zijn supervriendelijk

• Salt Lake City: vanuit de camping nemen we dus het Mormoonse busje. We worden direct voorgesteld aan Sister.... en of we een folder willen met het ontstaan.
• Midden in het centrum worden we aan de Temple square afgezet. De dame loopt zelfs met ons mee binnen om een gids te regelen. Gelukkig staat een bezoek aan Temple square op ons programma. De rondleiding is met een hele groep en hier bedanken we voor. We houden hier graag ons eigen tempo aan. Alles is zeker de moeite om te zien maar wij hebben er geen voeling mee. Ik denk dat dit zoiets is als een Mormoon die in de basiliek van Rome rond loopt.
• We gaan ook eens kijken in het centrum. De warmte zijn we niet meer gewoon. We lopen de toerist info binnen en worden hier super geholpen. Echt één van de betere. Natuurlijk is dit telkens afhankelijk door wie je geholpen wordt. We leggen onze route voor die we nog willen doen en hij geeft ons hier dadelijk enkele tips bij en wijzigt hier en daar kleine dingen. Het shopping center - tja een shopping wat kan je daar van zeggen. Het is zeker mooi en verzorgd maar het boeit ons verder niet. We wandelen nog wat rond en houden het voor gezien.
• We eten een hapje in de Temple square. Zeker niet slecht maar ook weer niet om nooit te vergeten. We krijgen zelfs alle twee diarree, misschien onze straf als afvalligen ;-)
• Het busje brengt ons terug naar de camping.

Moab, Canyonlands en Arches

• We hadden verwacht twee dagen in Salt Lake te blijven. Maar de stad kon ons niet echt bekoren en die verdomde trein de hele nacht hielp ook niet echt. We trekken dus verder. We volgen de IC15 een stukje naar het zuiden tot aan de afslag met de 6. We rijden door een rustig landschap. We komen zelfs door mijngebied.

• Green River: we hebben hier de tip gekregen om bij Ray gaan te eten. Green River is een nogal vervallen dorp dat eruit ziet dat het op sterven na dood is. Wat kunnen we van Ray zeggen: kon vriendelijker en kon beter.

• We rijden verder tot net voor Moab

• Moab: net voor de brug is een kleine camping aan de rechter kant. Ze zijn hier nog geweldig aan het bouwen. De camping is netjes en de bediening is super. Hier blijven we een paar dagen.

• Canyonland: dit is voor ons één van die plekken waar je helemaal verliefd op kunt worden. Dit is zo onbeschrijfelijk mooi dat onze mond telkens open viel. De hele dag heb ik het liedje "what a perfect day" lopen zingen.
• Dead Horse Point is eigenlijk een apart stukje. Hier geld je jaarpas niet en moet je dus entree betalen. Dat is het wel allemaal waard. Ik weet het, we hebben al ontelbare prachtige uitzichten gedaan. Toch willen we dit niet missen. En als we terug zouden komen, doen we het weer gewoon opnieuw. Voor 10$ kan je ook niet hard gefopt zijn. We parkeren aan het visitor center en vallen al direct achterover van het geweldige uitzicht. Je voelt je ieniemienie klein.

• We rijden nu tot het verste punt van Canyonland en komen nu stap voor stap terug. Grand View Point Overlook spreekt al voor zich. We worden zowat van onze sokken geblazen. Onder ons zien we de White Rim. De jeeps zijn net kleine mieren en daaronder heb je dan nog eens kloven.  Deze kloven te samen is net een voetafdruk van een dinosaurus. Dit is puur genieten.

• Iets terug is een grote picnic plek. Er staan heel wat banken en toch heeft ieder zijn hoekje. We krijgen direct gezelschap van een bedelende vogel en een piepklein eekhoorntje. voederen is ten strengste verboden. Zo gaan we op ons gemak ieder plekje bekijken. We wandelen wat rond waar we kunnen en zijn telkens weer verbaasd als kleine kinderen van de prachtige vergezichten. Je ziet de Colorado of de Green River en je weet eigenlijk nooit goed welke van de twee maar het maakt niets uit. Het is gewoon mooi.

• Arches staat vandaag op het programma en het is weer een dag om te zingen. We krijgen vandaag weer echte pareltjes te zien.
• Na het bezoekerscentrum ga je direct flink omhoog in deze weg is al een pareltje met mooie uitzichten. Eens boven heb je al een hele mooie parking met prachtige rode rotsformaties.

• Balanced Rock bekijken we van alle kanten en iedere kant ziet er weer anders uit. Ongelofelijk dat die steen daar bovenop blijft liggen.

• Je bent hier in het park om de natuurlijk bogen te zien. Ze zijn niet allemaal toegankelijk voor ons maar we proberen er toch een paar te doen. Ook hier weer krijg je via het krantje een goed overzicht van alle mogelijke wandelingen, hun moeilijkheidsgraad en de afstand. Voor bijkomende info helpen ze je graag bij het info center aan de ingang. Maar je komt ook wel eens een ranger op het veld tegen waar je raad aan kunt vragen.

• Moab is op en top toeristisch en ik snap het ook. Je hebt hier zowat alles in de onmiddellijke omgeving. Hier ligt 's werelds moeilijkste mountainbike parcours. Je kan hier wandelen van moeilijkheidsgraad 0 tot ik kan de wereld aan of je kan jeeptochten doen. Ook motorliefhebbers komen hier aan hun trekken. In Moab is ook een schilderschool. Zij gebruiken het stadje om overal hun ezels neer te poten. Dit geeft toch een aparte gezelligheid.

• Vandaag doen we een stukje wat de toerist info in Salt Lake ons heeft voorgesteld. En opnieuw krijgen we waar voor ons geld. Toch is het in niets te vergelijken met Arches of Canyonlands. Direct na de brug gaan we de Scenic 128 naar links op. Dit is de smalle vallei van de Colorado River. Aan de oever van de Colorado zie je enkele primitieve campings. Je kijkt tegen de hoge wanden op en de zon laat zich hier laat zien. Een woeste schoonheid. Half oktober wordt deze weg afgesloten. We zijn net op tijd. Als je uit de kloof komt, kan je haast onmiddellijk naar rechts richting Castle Valley. Hier volgen we een soort loop zodat we net iets na Moab terug op de 191 uitkomen. De vallei is heel groen, een verrassing na al de rode aarde van de laatste dagen. We zien zelfs boomgaarden. Dan gaat het omhoog, flink omhoog. De weg is in niet al te beste staat en zeker niet breed maar alles is doenbaar. We komen in de meest prachtige herfstkleuren terecht en worden getrakteerd op fenomenale vergezichten. Ook hier zien we dat boeren hun koeien bij mekaar zoeken in de open ranches. Mocht je hier in de herfst zijn, kunnen we je deze loop ten zeerste aanraden. De kleurenrijkdom is verbluffend.

• We volgen  de 191 tot we rechts een wegwijzer Needles Overlook zien. Ettelijke km's rijden we over een haast vlak land en vragen ons af waar die overlook nu is. En dan ineens is daar een haast oneindig gat. Geweldig gewoon. We bekijken de overlook van alle kanten. Het voelt af en toe alsof we alleen maar onze vleugels hoeven uit te slaan en heerlijk te zweven. Hier is ook weer een prachtige picknickplek met een uitzicht op U tegen te zeggen.

• We rijden terug tot aan de 191 om iets verder opnieuw rechts af te slaag naar de Needles. via de 211. Dit is trouwens nog altijd Canyonland. Opnieuw moet je deze route een heel stuk volgen. Deze route is nochtans minder eentonig dan die naar de overlook. Maar ze is ook niet spectaculair. En hier ondervinden we even na al die sensaties van de laatste dagen, dat we terug moeten leren genieten van gewoon mooie dingen. Het is nog altijd de moeite van een omweg waard. De Needles zelf zijn ook niet zo sensationeel maar ook nog altijd ontzettend mooi. Als je er bent, zeker doen dus. De route door de Needles rijden en overal stoppen waar het kan.

• Monticello stoppen we om te overnachten. Er is een kleine camping aan de linkerkant van de weg. Toiletten en WC's zijn wel erg primitief. Maar het is maar voor een nacht. Een beetje voorzichtig de camping oprijden. Er zit een behoorlijke bult en de onderkant van de camper is niet verzekerd :-(

Capitol Reef, Scenic 12, Bryce, Zion

• We willen niet dezelfde weg terug en rijden via de 191 verder tot Blanding, om hier de 95 naar Hanksville te nemen. We rijden eerst door mooie groene natuur. Het zou Frankrijk kunnen zijn. Langzaamaan wordt het groen schaarser en komen de canyons opzetten. Op zeker moment zien we onder ons een canyon, langs ons steile wanden en daarboven is nog een verdieping met steile wanden. We stoppen natuurlijk aan de brug over de Colorado en verder aan de Colorado Scenic View. Dit is echt wel een mooi stuk. Voor Hanksville wordt het een beetje saai en schieten we dus lekker op. Hanksville ziet er wat verloederd uit. We nemen hier de 24 naar Capitol Reef.

• De 24 doorkruist Capitol Reef. Dit is een erg mooi stuk. Natuurlijk stoppen we eerst aan de toerist info.
• We rijden een stukje terug naar de oost zijde en naar rechts naar Noton. Deze route loopt op de grens van het park. Mooi maar de omweg eigenlijk niet waard.

• Capitol Reef is maar een stukje geasfalteerd. Je kan er met de camper dus niet ver in rijden. Capitol Reef is mooi, zeker stoppen als je erdoor komt, maar geen verre omweg waard. Aan de ingang in het winkeltje hebben ze wel super lekkere (en ook wel erg dure) pies. Zeker eens proeven.

• In Torrey nemen we de camping op het kruispunt. Vriendelijke bediening maar een beetje rare mentaliteit. Hun gras is heilig. Niks mis mee maar sproeien waar jij staat, is een beetje vervelend. Je krijgt ook een sleutel van de douche. Maar als je pech hebt, en je hebt douchesleutel nr2, moet je toch wachten als douche nr1 vrij is. Die past daar nl niet op. Er zijn trouwen maar 2 douches. Maar alles is wel heel zuiver.

• Scenic 12: Als je ook maar enigszins de keuze hebt om naar Bryce te rijden, nemen dan zeker deze 12. Probeer op de toerist info in Capitol Reef hier ook een mapje van vast te krijgen maar zonder lukt het ook prima. Deze route is puur genieten. We stijgen tot haast 3000m  en kijken over Capitol Reef uit. Ondertussen kunnen we ook nog genieten van de schitterende gouden herfstkleuren. Het landschap wordt ruwer en dor. We rijden tussen rotsen door en stijgen weer. Een zeker moment rijden we over een kam met aan twee kanten een afgrond om U tegen te zeggen. Hier wordt een misstap zwaar afgestraft. Deze route is zeker een aanrader van formaat.

• Net voor de ingang van Bryce gaan we de grote camping Ruby op. Niet goedkoop maar de ligging is ideaal om Bryce te bezoeken.

• In de vroege morgen gaan we naar de Sunrise. Het is nog donker en we zien de sterren. Het is bar koud. Er zit een wind die tot in de kleinste hoekjes van ons lijf kruipt. De zon komt langzaam op en, met nog een aantal andere toeristen, zitten we kou te lijden en te genieten van het geweldige spektakel. Nu rijden we tot het uiterste punt en doen de weg terug terwijl we aan ieder uitzichtpunt stoppen. Het Bryce uitkijkpunt is het mooiste maar ondertussen ook heel druk. We vinden met moeite een parkeerplek. Misschien beter in omgekeerde richting te kijken. Dus van onder naar boven ieder uitzicht te bekijken. We kijken hier uit over een immense vallei met precies allemaal grote schouwen. De gebouwen zitten blijkbaar onder de grond. Hier kan je ook naar onder wandelen. Hou er rekening mee dat de weg naar boven steil is, heel steil. En denk er ook aan dat de zon onder in het dal sneller weg is dan boven. Het is hier dus sneller donker en kouder.

• In de vroege avond gaan we terug om  de sunset te zien. We zijn bepaald niet alleen. Het strijklicht geeft een heel mooi effect.  Maar als de zon weg is, koelt het razendsnel af. We zitten boven de 2500m en dat is toch te voelen.

•  Als we opstaan, zien we dat het flink gevroren heeft. Het is nog donker als we vertrekken maar we willen nog een keertje gaan kijken naar de zonsopgang. Het is nog altijd steenkoud maar het is meer draagbaar dan gisteren. Er zit niet meer zo een ijzige wind die overal binnen dringt. We genieten van het schouwspel en nemen afscheid van Bryce.

• We vervolgen de 12 door de Red Canyons. Mooi, ook niet meer, maar je komt er toch door als je naar Bryce of, zoals wij, naar Zion, rijdt.

• We nemen een kleine omweg naar Panguitch. De folders zagen er veel belovend uit. De werkelijkheid is minder. Het kan in de verste verte niet tippen aan stadjes als Silverton of Jackson Hole.

• Onze eindbestemming is vandaag Kanab. Een paar km's voor Kanab gaat er een weg naar rechts naar Coral Ping Sand Dunes State Park. Dit is een vallei waar de omstandigheden de rode stof van de omringende bergen samen brengt. Hierdoor worden er mooie zandduinen gevormd. De duinen zijn ook gekend bij motors ed. Dit kan al eens voor geluidsoverlast zorgen. We rijden door tot de ingang van het State Park en betalen 8$. Van op de parking kan je wandelen naar een uitzichtpunt. Je kan ook de duinen inwandelen of in ploeteren - hoe je het hebben wilt. De zand is mul en het is heet. 

• !!! TIP !!! Heb je geen zin om 8$ te betalen, kan je ook op de parking voor de ingang van het state park gaan staan. Je kan de parking met zijn info bord niet missen. Je ploetert de helling op en je hebt ook een mooi uitzicht. Wij hebben beide gedaan.

• Kanab : in Kanab op de weg naar Page hebben we overnacht op de camping tegenover de MacDonnalds. Simpele camping in de schaduw en op loopafstand van het dorp. De plaatsen zijn relatief klein.

• !!! TIP !!! Ga zeker een ijsje eten bij 3Bears. Ze maken hun ijs zelf. Hou wel rekening met de royale porties. Je kunt ook, zoals wij hebben gedaan, één ijsje voor je tweetjes bestellen. Wij hebben een banana split. Je krijgt 3 megabollen ijs. Je moet een keuze maken voor iedere bol en een keuze in saus maken voor iedere bol. De aardbeiensaus is echt super lekker. Dan natuurlijk een grote dot slagroom erover en nootjes (ook weer te kiezen welke). De banaan hebben we pas heel op het laatste gevonden. 's Avonds hadden we nog altijd geen honger. De Big Bad Wolf is dubbel zo groot. We zijn maar wat blij dat we die niet genomen hebben.

• Het dorpje is leuk om eens door te wandelen.  Loop zeker eens tot in de eerste bocht naar het Heritage Museum. Niks speciaals maar je bent nu toch hier. Het is gratis en best wel leuk. Loop door de souvenirshop naar achter en voila. Het dorpje telt ook een paar winkeltjes waar je eens binnen kunt lopen. De super markt ligt vlakbij de camping.

• We rijden onze weg een stukje terug. Aan het benzinestation ga je naar links de 9 op richting Zion. Dit is een mooie weg. De eerste tunnel kan je zonder problemen door. De tweede tunnel staat een ranger. Die zal je tegenhouden. Hier moet je 15$ extra betalen. Dit is niet om het park binnen te komen maar om de tunnel te nemen. De tunnel is vrij laag en ze vragen grote voertuigen in het midden van de tunnel te rijden. Hiervoor wordt alle verkeer stil gelegd. Het heeft wel iets om zo door een tunnel te rijden.

• Direct achter de tunnel heb je een geweldig uitzicht. De wegen binnen Zion zijn trouwens allemaal rood gekleurd.

• De bergen zien er uit alsof ze geharkt zijn. Moeilijk op foto te nemen - maar we doen het natuurlijk toch. De erosie heeft hier overal de mooiste strepen achter gelaten. We vinden dit een prachtig stuk.

• Aan de toerist info gaan we de grote parkings op. We nemen een kaart en gaan de shuttle op. Wat zijn die shuttle toch handig. Zion is een kloof die je nu eens niet over de toppen doet maar vanop de bodem. Maar zoals wandelingen overal naar de bodem van de kloof gaan, gaan hier de wandelingen naar de toppen. Wat had je gedacht.
• We rijden direct tot het eindpunt. Hier loopt dus een wandeling door de kloof. Die kan ik iedereen aanraden. Ook al heb je een buggy bij of is er iemand van het gezelschap met een rolstoel, doe dan zeker deze route. Het glooit wat maar niets onoverkomelijks. De kloof wordt alsmaar smaller. We hebben zeker van deze trip genoten. Wij zijn gegaan tot je door het water uit moest en daar zijn we gestopt en terug gekomen. Ik zou de wandeling zo opnieuw doen.  Hoe vredig deze wandeling er ook uit ziet, hou je wel aan de regels en kijk zeker op de infoborden. Hier kan je de gevaren van Flashfloods zien die hier blijkbaar heel extreme vormen kunnen aannemen. Bij ons is er echter geen wolkje te bekennen en alles is veilig.

• Onderweg stoppen we op verschillende haltes en hier blijven we een beetje op onze honger zitten. Deze kloof is dus echt voorzien op wandelen. Kan je minder goed wandelen dat sta je daar zo een beetje. Er zijn minder kortere en goed begaanbare paden voor diegenen die wat minder kunnen maar ook van de natuur willen genieten.

 

Las Vegas

• Van Zion rijden we naar St Georges en komen in een onverwachte drukte terecht.

• We overnachten in Casablanca en zien ons eerste casino. Kijk om te overnachten even bij de casino's. Vaak kan je hier voor een kleine vergoeding overnachten en ook nog gebruik maken van de faciliteiten zoals het zwembad. Er is absoluut geen schaduw.

• We komen vroeg aan in Las Vegas. De KOA camperplaats achter Circus Circus is echter gesloten voor werkzaamheden. We hebben later vernomen dat die van plek verhuisd is buiten het centrum. Na enig heen en weer gevraag mogen we op de parking achter het hotel gaan staan en ook overnachten. We hebben hier twee nachten gestaan. Er waren totaal geen voorzieningen maar we waren ook niet veel in de camper natuurlijk.

• Bezoek Las Vegas: van alle kanten werd ons verteld dat we Las Vegas moesten bezoeken en dat is ook zo. Het is fake, dat klopt, maar het is fake die je toch één maal in je leven moet zien. Midden in de woestijn zie je ongelofelijke waterpartijen en groen. Je ziet gebouwen die je niet voor mogelijk houdt.
• Casino's: wij hadden een bedrag voorzien om in de casino's te spenderen. We hebben het niet gedaan! Je treedt binnen in een andere wereld. Je hebt geen idee welk uur van de dag of de nacht het is. Er wordt gerookt maar er is nergens rookhinder. Je hoeft niet naar buiten voor eten of drinken. Alles is binnen. Het licht is gedempt. We hebben het gezien en, om eerlijk te zien, we vinden het lelijk. Zie je één casino, dan zie je ze allemaal.

• de trucs: vaak hebben casino's hotels of restaurants die je om de één of andere reden wilt bezoeken. Zo is bv de incheckbalie van Ceasar's heel mooi. Hiervoor kom je, vaak ongewild, door het casino uit. Kijk dus op voorhand waar je binnen wilt gaan kijken en trotseer even de lelijke casino's.

• !!! TIP !!! Kijk bij Ceasar's ook even naar de beelden. De dames - zoals bv de venus van Milo - hebben een merkelijk grotere cupmaat dan de beelden die je in Rome zult vinden :-)

• De strip: we hebben de strip zowel door de dag als 's avonds bezocht. En dit is een heel verschil. Gedurende de dag kan je de gebouwen misschien iets rustiger bekijken. 's Avonds heb je een heel ander publiek, is het veel drukker en is er ook wel meer straatanimatie. Je hebt dan natuurlijk overal de verlichting.

• Must do: ik heb mijn man haast moeten meesleuren naar de fonteinen van het Bellagio. En toen hij het zag, kreeg ik hem haast niet meer weg. Bij avond, ongeveer om het uur, wordt je aan het grote water voor het hotel vergast op dansende fonteinen op muziek. Iedere opvoering is weer anders. Dit is een spektakel dat je echt moet zien.

• Bus: wij hebben dagelijks een kaartje genomen om de bus op de strip te nemen. Je stapt in en uit aan verschillende haltes. Haast ieder casino heeft zijn halte. Dit spaart je voeten een beetje. Pas op, na een avond stappen, ga je toch zere voeten hebben

• Fremontstreet: je kan met de bus tot aan Fremontstreet. Een hele andere wereld en toch duidelijk Las Vegas.  Hier is Las Vegas eigenlijk begonnen. Een heel groot stuk is overkapt. En die overkapping is weer een beleving op zich. Bewegende beelden, muziek tot je er bijna knetter van wordt.  Ga ook eens kijken bij de Heart Attack Grill. Amerika ten voete uit. Je krijgt direct een ziekenhuisschort aan en het is haast een wedstrijd om de meeste calorieën te eten. Wij hebben alleen maar aan de venster gekeken.

http://www.heartattackgrill.com/

 

• Als je wilt shoppen: er zijn outlets zowel aan de noordzijde als aan de zuiderzijde van Las Vegas. Je kan hier echt wel koopjes doen.

Death Valley, Sequoia park en Kings Canyon

• Onze vakantie begint te korten. We vertrekken uit Las Vegas

• !!! TIP !!!Tank nog eens alvorens Californië in te rijden. De benzine is hier merkelijk duurder.

• We overnachten aan de ingang van Pahrun nog net voor we Californië inrijden.

• Het is nog altijd ontzettend warm in Death Valley maar het is doenbaar - mits voldoende water drinken natuurlijk.
• Dantes View is onze eerste stop. Dit is flink klimmen. Ons mobilhomeke puft. Maar hier krijg je een heel apart uitzicht voor terug. Ik durf al niet meer fenomenaal te zeggen maar toch... het is ook anders dan we tot nu toe gezien hebben. Op de terugweg zien we zowaar een stevige spin over de weg kruipen. De tegenligger stopt ook en samen kijken we naar dat geweld. Blijkbaar is dit een mannetjes tarantula (leve de rangers en de mensen van ginder). De mannetjes zouden in deze tijd van het jaar de vrouwtjes opzoeken. De vrouwtjes zijn nog vele malen groter maar die blijven veilig in hun holletje zitten. Die krijg je dus uitermate zelden te zien.

• Zabrinski punt is niet zo hoog maar ook weer een stop waard. En het is weeral anders. Het is wel ontzettend warm ondertuusen. We nemen overal, hoe kort we ook wandelen, ons water mee naar toe.

• Onder weg naar Badwater doen we een ommetje over de Artist Drive. Dit moeten jullie zeker ook doen. Het is smal - ok - maar het is doenbaar. Het is trouwens eenrichting. Je hebt dus geen hinder van tegenliggers. Hier zie je overal verschillende kleuren mineralen wat de naam van de weg natuurlijk verklaard. Maar behalve de kleuren vinden we het landschap ook wel erg mooi.

• Badwater: We zitten ondertussen al 87.5m onder zeeniveau. Moeten we nu onze onderwatercamera nemen ;-) Dit valt ons een beetje tegen. Als je de foto's ziet, heb je het idee om hier een prachtig zoutveld te zien. Het ziet er eigenlijk uit als een uitgedroogd omgeakkerd veld. We wandelen helemaal tot in het midden en behalve veel drinken en warm hebben, is hier niet veel te beleven.

• Via Soshone rijden we naar de I15. Opnieuw moeten we wennen aan de drukte.

• We stoppen aan de KOA van Barstow, dit is iets voor Barstow vlak bij de autoweg. Dit is een ruime, stoffige camping. De douches zijn verouderd. Alles is wel heel proper zoals we van de KOA's gewend zijn. Hier komen we nog eens een tarantula tegen brrrr Maar de campinguitbaters garanderen ons nog eens dat mannetjes tarantula's haast nooit bijten.....haast nooit mmm. Ik blijf dus voorzichtig.

• We vervolgen de I15 richting LA. Het is nog altijd druk en ook een beetje saai. We komen in een fruitstreek terecht en rijden door Bakersfield. Dit ziet er, om eerlijk te zijn, niet al te veilig uit. Waar ligt dat nu aan? Het kan natuurlijk ook een fout gevoel zijn. Het blijft ondertussen fruit alles wat de klok slaat maar het fruit langs de weg blijft desondanks erg duur en smaakt gewoon naar water.

• Van Bakersfield gaat het verder via de 65 naar Visalia. Deze weg gaat goed vooruit.

• Van uit Visalia nemen we de 198 richting Sequoia National Park. Aan de achterzijde van een meer, langs de weg, ligt een prachtige camping. We staan hier haast alleen in een idyllische omgeving.

• We rijden verder via de 198 naar Het Sequoia National Park. Aan de ingang van het park worden we onmiddellijk aan de kant gezet. Onze camper is te lang. Vermits we niet zo heel lang zijn, mogen we op eigen risico verder rijden. Ze raden ons aan te stoppen bij de toerist info en daar na te vragen. Daar stoppen we sowieso altijd.
• Op de toerist info laten ze ons het moeilijkste stuk zien. We moeten direct een pas doen en als we een haarspeldbocht nemen, zullen we over de lijn gaan. Omdat het nu buiten het seizoen is, mogen we verder. Ze geeft wel aan bij welke draai we kunnen "proefdraaien". Als het te moeilijk is of ons niet lukt, kunnen we daar nog altijd terug komen. Natuurlijk lukt het ons - hier in Europa zijn de wegen heel wat smaller - en natuurlijk zijn we voorzichtig.

• Dit is een mooie route met heel wat uitzichtpunten. Het mooiste vinden we toch als we tussen de reuzenjongens terecht komen. We zullen echt nooit genoeg krijgen van deze prachtige bomen.

• Aan het bezoekerscentrum midden in het bos staat een middelmatige sequoia en op de grond hebben ze zijn afmetingen afgetekend. Dat middelmatig is toch wel erg groot. Hier kan je ook een beetje rondwandelen.

• Iets verder stoppen we aan de parking om de General Sherman te bewonderen. Er is een mooie wandelroute uitgestippeld naar nog een paar grote jongens.

• We blijven de weg volgen tot in Kings Canyon. De canyon zelf doen we niet maar we gaan hier ook naar de sequoia's kijken. We gaan hier naar General Grant kijken. Hier is een mooie wandelroute uitgestippeld. Niet te lang, nergens te steil

• Weetje: De General Grant heeft een inhoud waar maar liefst 159.000 basketballen inpassen en 37 miljoen pingpongballetjes. Een wetenschap waar je iets mee kunt ;-)

• Als we terug rijden, stoppen we aan het bezoekerscentrum van Kings Canyon. Hier kan je een echte sequoia kopen. Volgens hen zouden we geen problemen krijgen aan de grens. Dat hebben we dan ook niet gehad. Hij is natuurlijk nog heel erg piep. Als we 100 jaar kunnen wachten zullen we de eerste denappels eraan zien komen. Onze kleinkinderen willen hem al in hun tuin.

• Via de 180 en dan naar rechts de 63 naar Visalia. Het is alles fruit wat de klok slaat. Hier zoeken we de KOA camping op. De camping waar we gisteren stonden is absoluut een stuk mooier.

Pacific Coast

• We rijden richting kust en mogen een omweg maken van maar liefst 29 mijl. We komen nog altijd hectaren en hectaren boomgaarden tegen afgewisseld met dorre akkers. Overal zie je platen dat de politiek iets aan de droogte moet doen. Het heeft al 3 jaar op rij veel te weinig geregend. Je ziet wel hele kanalen water naar de boombaarden gaan. Naar ons gevoel wordt de natuur te hard misbruikt maar het is een discussie die we hier zeker niet willen aangaan.

• In Morro gaan we naar links en blijven de kustlijn volgen. Je gaat door een grote poort, haast midden over een golfterrein en dan zie je de camping rechts van jou liggen. Hier overnachten we. Je kan naar het strand wandelen en er zijn verder kleine wandelingen uitgezet. Op de camping zitten wilde kalkoenen, gieren, mussen en allerlei ander gekwetter. Dit is echt een heel mooie camping. De douches zijn nogal primitief.

• We blijven de kustlijn nu volgen tot in San Francisco. Dit voelt dus nu echt als het einde van de reis.

• Onderweg heb je overal mooie uitzichten over de oceaan waar je kan stoppen.

• In Hearst Castle zijn werkzaamheden aan het zwembad. Het is nu toch wel net dat zwembad wat we willen zien en dat is nu gesloten. Op de info zijn buiten alleen maar droogtoiletten door het waterprobleem.

• We stoppen natuurlijk op de parking met de zee-olifanten. Als je een grote parking ziet met een hoop volk, gewoon stoppen. Hier zal het dan wel zijn. Er loopt een mooi vlonderpad langs de bovenkant van het strand zodat je deze enorme beesten goed kan zien en bewonderen en ze toch niet gestoord worden.

• Er is ook een park met een waterval op het strand. Als je hier door rijdt - alles is hier altijd vol met auto's - en je stopt iets verder op de parking, heb je eigenlijk een heel mooi zicht op deze waterval. Het is maar een klein straaltje water dat er uit komt. Net alsof ze ergens af en toe de kraan even open zetten.

• In Moss landing gaan we weer de KOA op. Dit is eigenlijk meer een soort parking. In het weekend is het er zelfs vrij duur. Natuurlijk is het KOA proper. We blijven hier een paar dagen.

• !!! TIP !!! als je de camping buiten komt, naar links wandelen tot aan de hoofdweg. Hier heb je eerst een restaurant en daarachter een fruitkraam. Hier hebben ze het lekkerste fruit dat we op zowat de hele reis gegeten hebben en aan een heel degelijke prijs. We hebben hier een paar maal aardbeien genomen en die waren super. We komen zelf toch uit de aardbeienstreek, dat wil dus al iets zeggen.

• !!! TIP !!! als je fruit gaan kopen, kom je langs een kleine havenkom door. Kijk hier goed uit, misschien zie je deze otter zalig op zijn rug liggen niets doen

• Moss Landing telt maar een paar winkeltjes. Je bent er dan ook zo door uit gewandeld. De winkeltjes zijn wel leuk en apart. In de haven kan je vis kopen en eten. en daar kan je ook reserveren om een walvissafari te doen. Dit zou één van de betere plekken zijn. We hebben hem niet gedaan maar we hebben er wel veel goede dingen over gehoord. We eten in het Mexicaanse eethuis. Supervriendelijke bediening. Het eten steeg niet boven de middelmaat uit.

• Richting Monterey is een mooie route. In Monterey is het wel moeilijk parkeren.

• In Carmel kwamen we midden in de één of andere parade. We werden een weg ingestuurd die toch wel wat smal was. We zijn er uit geraakt maar het was toch even zweten. Carmel is wel een leuk maar superdruk dorpje. De hoofdweg loopt tot aan het strand. De winkels zijn het duurdere soort. We gaan in Carmel ook naar de missiepost kijken. Goh ja, we hebben het gezien. En misschien moet je er toch wel eentje zien om een idee te hebben.

• We rijden verder langs het staatspark met de Redwoods, niet zo indrukwekkend als de sequoia's maar ze mogen er toch ook wel zijn. Hier kan je ook mooi wandelen. Hou in het weekend er wel rekening mee dat het hier razend druk kan zijn.

• Tussen Santa Cruz en Half Moon Bay heb je een KOA. Ondanks dat ze langs de weg ligt, aan je rechterkant, moet je toch oppassen op de camping niet te missen. Ben je aan de vuurtoren, dan ben je iets te ver. Toch is het echt een leuke plek. Je kan hier trouwens ook huisjes huren. Deze jongen komt ons 's avonds een bezoekje brengen. We houden ons erg rustig :-)

• Santa Cruz: probeer hier de baai te volgen. Dit is echt wel een hele mooie route met voldoende parkings om te genieten van de uitzichten. We wandelen ook de lange pier op.

• In Santa Cruz zijn we ook naar de  SP Natural Bridges gegaan. Achter de natuurlijk brug op het strand heb je een gebied dat bekend is voor het overwinteren van vlinders. Het was nog wat vroeg in de winter. We zagen dus niet echt clusters maar er fladderden toch heel wat vlinders rond. Niet zo leuk als de vlindertuin in Costa Rica maar gewoon leuk.

• !!! TIP !!! Net voor de ingang van het State Park is een parking aan het strand. Als je hier gaat opstaan en het park inwandelt, bespaar je de inkom. Wij hebben inkom betaald en moesten direct achter het loket onze mobilhome parkeren.

• Voor de rest doen we het rustig aan. We gaan naar de vuurtoren. Als je wat tijd hebt, moet je dat zeker eens doen. Achter de vuurtoren staat een bank waar je heerlijk kunt uitkijken over de oceaan. Je zult zeker walvissen zien, ook al is het in de verte. Maar pelikanen zullen zeker langs jou doorvliegen.

• We verkennen ook het achterland met zijn geweldige bossen met redwoods en leuke dorpjes.

• We nemen afscheid van een mooi land. Ik zou zo de hele route opnieuw doen. Dat betekent dus dat we merkelijk meer ups dan downs hadden :-)